Syberia 2 - poradnik, solucja

 

 

 

Zatrzymaliśmy się w jakimś małym i mroźnym miasteczku. Opuściłam pociąg, ale gdy tylko ruszyłam dalej zadzwonił Oskar.

 

 

Opuściłam wagon i już po chwili wiedziałam, że było to ostatnie miasteczko przed rozległą, mroźną tundrą. Przywitał mnie pułkownik w stanie spoczynku, Emeliow Gopaczew, kierownik tutejszego sklepu. Podążyłam jego śladem i wkroczyłam do sklepiku, czyli w drzwi przede mną. Podeszłam do pułkownika i porozmawiałam z nim na każdy temat, po czym opuściłam sklep i ruszyłam w lewo. Pogadałam z Oskarem, nakręciłam pociąg, przekręcając koło, pociągnęłam dźwignię, a potem ponownie przekręciłam koło, by schować klucz. Znowu porozmawiałam z Oskarem, tym razem na temat pociągu.

 

 

Wróciłam więc nieco w tył i podeszłam do ramienia ładowarki węgla. Pociągnęłam za dźwignię ale nic się nie działo. Coś było nie tak z tą maszyną. Wróciłam do sklepu i podeszłam do pułkownika Emeliowa i znów z nim porozmawiałam, tym razem na temat węgla.

 

 

 

Opuściłam sklep i tym razem powędrowałam przed siebie, aż do furtki, którą spróbowałam otworzyć, ale była zamknięta na klucz. Wróciłam zatem do sklepu, by po raz kolejny wypytać pułkownika. Okazało się, że zgubił gdzieś kluczyk do furtki. Wyszłam zatem na zewnątrz i po raz kolejny ruszyłam w stronę podajnika węgla, ale tym razem spojrzałam w dół. Stała tam dziewczynka. Miała na imię Malka.

 

 

Wróciłam zatem do sklepu i podeszłam do blatu sklepowego, przy którym wcześniej stał pułkownik i z pojemniku zabrałam mały kluczyk. 

 

 

 

Podeszłam zatem do stolika z pojemnikami , w którym znajdowały się cukierki. Prawy z kolorowymi, okrągłymi cukierkami otworzyłam za pomocą za pomocą klucza i zabrałam monetę. Zabrałam mały kluczyk i monetę, którą wyciągnęłam z mojej kieszeni (kliknij), a następnie włożyłam ją w dziurkę do środkowego pojemnika z cukierkami a potem monetę  od lewej, do lewego pojemnika. Za każdym razem przekręcałam pokrętło. Zabrałam cukierki i wyszłam na zewnątrz. W mojej kieszeni znajdowały się teraz rybne cukierki i cukierki zwane klondiki. 

 

 

 

Wróciłam do Malki i zagadałam do niej, mówiąc, że mam dla niej cukierki. Zrzuciłam je na dół, a ona podała mi klucz do furtki. Ruszyłam zatem do owej furtki, którą otworzyłam za pomocą klucza i zeszłam na dół.

 

 

Skierowałam się w lewo. Jeszcze raz zagadałam do Malki. Pogadałam z nią na każdy temat, następnie weszłam do baru i zagadałam do właściciela tego przybytku, pana Cirkosa. Podeszłam do mechanicznych rumaków, którym się przyjrzałam ale nie działały, więc po raz kolejny pogadałam z Cirkosem.

 

 

Wróciłam zatem do pociągu i porozmawiałam z Hansem. Opuściłam pociąg, powędrowałam na dół  i po raz kolejny podeszłam do podajnika węgla. Wcisnęłam czerwony przycisk maszyny znajdujące się z lewej strony stojącej tam Malki. Spróbowałam uruchomić urządzenie , ale okazało się że brakuje benzyny. Zabrałam zatem kanister, który był oczywiście pusty i udałam się w lewo aż do furtki. Porozmawiałam z jednym z braci, który zapytany o benzynę twierdził, że jej nie posiada, choć wyraźnie słyszałam działającą maszynę i widziałam unoszący się dym. 

 

 

 

Ponieważ nie udało mi się nic wskórać, postanowiłam znaleźć inny sposób. Ruszyłam zatem do przodu, aż do płotu na którym wisiał plakat reklamujący cyrk. Zerwałam go i przeszłam przez dziurę w płocie, po czym podeszłam do klatki, w której zamknięte było jakieś zwierze. Otworzyłam ją zatem i wypuściłam więźnia. 

 

 

 

Gdy jeden z braci ruszył za nim w pogoń, wykorzystałam sytuację i zabrałam kanister z benzyną i wróciłam do maszyny na dole, do której wlałam benzyny z kanistra i wcisnęłam czerwony przycisk. Wkrótce maszyna zaczęła działać. Wróciłam na górę, podeszłam do podajnika węgla i pociągnęłam za drążek, tym sposobem napełniając mój pociąg węglem. 

 

 

 

Chwilę później pojawił się Oskar, który poinformował mnie, że Hans zniknął. Wróciłam więc na dół i znów udałam się do baru. 

 

 

Hans majaczył, po czym zemdlał. Nawet w pociągu nie miałam z nim żadnego kontaktu. Wróciłam więc na dół, gdzie znów porozmawiałam z Malką.

 

 

Weszłam do baru i tym razem porozmawiałam z Cirkosem. Dowiedziałam się o jakie zasady chodzi.

 

 

Udałam się zatem do dziewczynki i kolejny raz z nią porozmawiałam i wkrótce dostałam żeton do kapliczki z całunami. Skierowałam się zatem w stronę podwórka braci, po czym powędrowałam dalej przed siebie, ale było mi zbyt zimno. Ruszyłam jednak dalej, aż do mostu, gdzie znajdowała się skrzynka z całunami. Wrzuciłam do niej żeton od Malki, pociągnęłam za rączkę, by otworzyć szklaną pokrywę. Zabrałam jeden z całunów i wróciłam z nim do pociągu i położyłam na twarzy Hansa. Dzięki temu w mojej kieszeni miałam teraz całun Hansa. Opuściłam pociąg, zeszłam przez furtkę na dół i powędrowałam do baru, gdzie porozmawiałam z Cirkosem. Niestety ciepłego ubrania dla mnie nie miał, więc wróciłam na górę i weszłam do sklepu pułkownika. Poprosiłam go o jakieś ubranie, a ten opuścił dla mnie drabinę, prowadzącą na strych. Weszłam zatem po drabinie na górę i ze skrzynki zabrałam zimową odzież. Musiałam tylko znaleźć miejsce, w którym mogłabym się przebrać. Wróciłam więc do pociągu i weszłam w drzwi z lewej, czyli do łazienki. Po chwili było mi już ciepło i przyjemnie. 

 

 

 

Wróciłam więc na most prowadzący w stronę klasztoru. Powędrowałam po nim do przodu, aż pod drzwi klasztoru. Spojrzałam na wieżę, po czym pociągnęłam za sznurek. Mnich siedzący na górze, tylko pokręcił przecząco głową i nie otworzył mi bramy. Skierowałam się zatem w prawo. Nad rzeką natknęłam się na kolejnego mnicha, który robił pranie. Porozmawiałam z nim. Oczywiście ten także nie chciał mi pomóc, za to stale nasłuchiwał trelów ptaka, zwanego Merula Alba, czyli Białego Kruka. Dzięki podstępowi dowiedziałam się, że będąc kobietą nie wejdę na teren klasztoru. Wróciłam do miasteczka i udałam się do pułkownika, do jego sklepu i porozmawiałam z nim, po czym kupiłam od niego trzy wabiki na ptaki: srebrny, złoty i czarny. Pożegnałam się i wróciłam do piorącego habity mnicha. Dałam mu złoty wabik na ptaki i gdy odszedł, zabrałam jeden z habitów i przebrałam się. Gdy już wyglądałam jak zakonnik, podeszłam do bramy klasztoru i po raz kolejny pociągnęłam za sznurek. Winda zjechała na dół i po chwili byłam już w klasztorze. 

 

 

 

 

Ruszyłam do przodu, po czym po okrągłym placu powędrowałam w lewo, do kościoła i ruszyłam od razu pod ołtarz. Pojawił się patriarcha, któremu nie spodobało się, że tu jestem. Ja jednak musiałam z nim porozmawiać, więc zrobiłam to. Nalegałam tak mocno, aż mnich przyjął ode mnie całun  i zgodził się zająć się Hansem.

 

 

Następnego dnia ponownie byłam w klasztorze. Od przełożonego klasztory nie dowiedziałam się jednak nic miłego. 

 

 

Na szczęście jakoś go przekonałam i mogłam wejść do wskazanej przez jednego z mnichów celi. Spróbowałam porozmawiać z Hansem. 

 

 

Opuściłam celę, pod którą stał znajomy mi już mnich i zapewne podsłuchiwał. Powiedział coś po łacinie, po czym wręczył mi zwój i witraż z mamutem. Przeczytałam go.

 

 

 

 

Wróciłam na dziedziniec. Zabrałam leżącą obok wiaderka szczotkę i wróciłam do kościoła. Przeszłam nieco do przodu, po czym zerknęłam na fresk na ścianie z lewej strony. Wyczyściłam go za pomocą szczotki i przyjrzałam się krzyżowi i kropkom wokół niego. 

 

 

 

Opuściłam kościół i udałam się do biblioteki, wejście z prawej, a potem z lewej, ruszyłam w prawo, by zejść na dół. Zabrałam wiszący tu kij do zapalania świec i zapaliłam wybrane z nich, te, które na fresku miały biały kolor. W ten sposób otworzyłam okienko na ścianie. 

 

 

 

Ruszyłam więc na górę, podchodząc do owego okienka.  Umieściłam w okienku płytkę z mamutem, którą dostałam od mnicha, po czym nacisnęłam na płytki wokół okienka w kolejności 3, 4, 1, 2 i zobaczyłam rysunek mamuta. 

 

 

 

Ruszyłam więc w tył i spojrzałam na ścianę, gdzie wyświetlał się mamut. Kliknęłam na nią, tym sposobem otwierając ukryte pomieszczenie. Z półki zabrałam książkę: Aleksij Łukianow - zapiski i Szkice z Mroźnej Północy. Przeczytałam ją uważnie, zwracając uwagę na wzmiankę o szkarłatnej jeżynie. 

 

 

Z półki zabrałam także relikwię Jukoli i opuściłam bibliotekę. 

 

 

 

Wróciłam z powrotem i tym razem zerknęłam do taczki, z której zabrałam sekator. Wróciłam w stronę kościoła i tym razem udałam się na cmentarz. Ruszyłam przed siebie  i przyjrzałam się grobowi ojca Aleksieja, który porastała szkarłatna jeżyna. Ścięłam ją za pomocą sekatora, po czym zabrałam zioła i krzewy. Podeszłam jeszcze do kopiącego grób mnicha i porozmawiałam z nim. Obok niego stała trumna. 

 

 

 

Wróciłam z powrotem w stronę windy i spojrzałam tym razem na piec. Zabrałam leżące tam zapałki i pociągnęłam za rączkę z lewej. Płyn w kotle zaczął bulgotać. Pora była zrobić świecę. Wrzuciłam więc do kotła zioła i krzewy, otworzyłam pokrywę, po czym zabrałam kawałek knota z zestawu wiszącego z lewej, wyglądającego jak szczotka i włożyłam go do pokrywy, zamknęłam i przekręciłam kurek garnka i wykonałam ziołową świecę. 

 

 

 

Zabrałam ziołową świecę i wróciłam do celi Hansa. Przyjrzałam się stolikowi, na którym postawiłam relikwię Jukoli, a do niej wstawiłam ziołową świecę i zapaliłam ją za pomocą zapałek. Po chwili zaczął się z niej unosić dym i Hans odzyskał przytomność. 

 

 

Porozmawiałam z nim. Musiałam wymyślić jakiś sposób, by wydostać nas z klasztoru. Wróciłam więc do kościoła  i weszłam do pomieszczenia (tuż przy ołtarzu), z którego wychodził patriarcha. Spojrzałam na ołtarzyk, z którego zabrałam mały kluczyk - klucz ozdobny i wróciłam w tył. 

 

 

 

Za pomocą owego klucza, otworzyłam furtkę tuż przy wyjściu i pociągnęłam za sznurek, by uruchomić dzwon. Teraz wróciłam na cmentarz, podeszłam do trumny i przesunęłam ją, odpowiednio ją ustawiając. Wróciłam do Hansa, porozmawiałam z nim i razem ruszyłam w stronę trumny. Niemal natychmiast pojawił się patriarcha, który chciał nas zatrzymać, ale mu się nie udało. 

 

 

 

 

Udało się nam wrócić do Romansburga.

 

 

Już w pociągu, porozmawiałam w Hansem, który przygotował dla Cirkosa i jego mechanicznych rumaków specjalne, mechaniczne serce. 

 

 

Opuściłam więc pociąg i udałam się do baru Cirkosa, który właśnie szkolił bardzo dziwnie wyglądające zwierzę. Chciał by zwierzak skakał przez koło, ale ten nie słuchał jego poleceń. Porozmawiałam z Cirkosem.

 

 

Przyszła pora na uruchomienie koni, więc podeszłam do nich i spojrzałam na pokrywę z przodu. Na środku umieściłam mechaniczne serce. Nacisnęłam trzy razy na środku owego mechanicznego serca, by coś w rodzaju wskazówki z koniem na górze znalazło się maksymalnie z prawej strony. Teraz połączyłam mechaniczne ramiona ( tak jak na screenie) i ponownie nacisnęłam na środku.

 

 

 

Wszystkie rumaki po kolei zaczęły podnosić się do góry i po chwili mechanizm zaczął pracować. Nagle odczułam jak ziemia pode mną drży. Wybiegłam na dwór, Mój pociąg odjechał, a ja nie wiedziałam dlaczego? 

 

 

Pociągnęłam za dźwignię, która znajdowała się blisko torów i do góry podjechała drezyna, do której wsiadłam. Nie ujechałam jednak zbyt daleko, gdyż nie miał kto owego pojazdu napędzać. Wysiadłam zatem i powędrowałam na dół, do Malki i porozmawiałam z nią, zagadując ją kilka razy.

 

 

Udałam się zatem na ich podwórze i wtedy zadzwonił mój telefon. 

 

 

Podeszłam do Jukiego i dałam mu coś, co wyraźnie bardzo mu posmakowało, czyli rybne cukierki, a ten natychmiast za mną ruszył. Wróciłam więc do drezyny, weszłam do niej, a zwierzak wskoczył za mną i ruszyliśmy w pogoń za pociągiem.

 

 

 

 

Niestety nasza podroż skończyłam się w głębokim lesie, gdy tylko tory, po których przejechał niewątpliwie ciężki pociąg, zapadły się. 

 

 

Cóż było robić. Ruszyłam zatem w głąb lasu (w prawo). Z mojego pociągu krzyczał do mnie jeden z braci.

 

 

Nie słuchałam go, postanowiłam działać, więc ruszyłam dalej, mijając stos kamieni, na którym leżała zamarznięta ryba. Pomyślałam, że muszę znaleźć sposób, by jakoś rozpuścić lód. Szłam cały czas do przodu, patrząc na bardzo niesfornego zwierzaka, jakim był Juki. Ruszyłam nieco w bok i podniosłam leżące przy kamieniu gałązki i wróciłam do kamieni z zamarzniętą rybą. Położyłam gałązki pod kamieniami, zapaliłam je za pomocą zapałek i po chwili mogłam zabrać rybę ofiarną. Zrobiłam to więc. Ruszyłam z nią do szczekającego na bobra Jukiego, dałam mu rybkę i odeszłam nieco od wody, wabiąc rybą zwierzaka. Usłyszałam jak bóbr przewraca nadgryzione przez siebie drzewo, tworząc nam przy okazji most, po którym mogłam razem z Juki przejść przez rzekę. 

 

 

 

Ruszyłam zatem po kłodzie drzewnej na drugą stronę. Jeszcze tego nie wiedziałam ale moim śladem podążał detektyw, który deptał mi po piętach.

 

 

Ruszyłam przed siebie, a potem  w lewo. Trafiłam w miejsce z zerwanym mostem sznurkowym, którego sznurek nie potrafiłam rozwiązać. Udałam się w prawo, gdzie stała spora chata. Po raz kolejny zadzwonił mój telefon. 

 

 

Weszłam do chatki, spojrzałam przez okno, które mogłam otworzyć. Przyjrzałam się półce nad kominkiem.  

 

 

 

Zabrałam  z niej książkę o łososiu pomarańczowym - Przewodnik Wędkarski, matrioszkę i siekierę. Ruszyłam do kuchni. Z szafki podniosłam i zabrałam koszyk na ryby. 

 

 

 

Spróbowałam wyjść, wracając do drzwi wyjściowych, ale pojawił się w nich wielki i ryczący niedźwiedź. 

 

 

Opuściłam więc chatkę, wychodząc drzwiami, Juki oczywiście wyszedł razem ze mną. Tu na drewnianym pomoście, rozstawiony był sprzęt wędkarski, czyli  wędka i pojemnik z przynętami. Zajrzałam zatem do tego pojemnika i wyciągnęłam z niego trzecią w pierwszym górnym rzędzie licząc od lewej zielona przynętę. Podniosłam wędkę, umieściłam na niej ową przynętę i zarzuciłam wędkę przed siebie. Gdy to zrobiłam, udało mi się złowić zielonego łososia, którym nakarmiłam Jukiego. Potrzebowałam jednak pomarańczowego, więc zarzuciłam wędkę, tak jak na to wskazywał przewodnik wędkarski w zacienionym miejscu, czyli w prawym dolnym rogu (screen). Oczywiście ponownie musiałam założyć na wędkę przynętę a złą rybę dać Jukiemu. 

 

 

 

Do mojego koszyka trafił w ten sposób odpowiedni, pomarańczowy łosoś dla niedźwiedzia, więc mogłam wrócić do chatki.

 

 

Podeszłam do okna, otworzyłam je i wyrzuciłam przez nie złowioną przeze mnie rybkę, rzucając ją spacerującemu tam niedźwiedziowi, który natychmiast ją zjadł i poszedł sobie. Opuściłam więc chatę, z zagrody, w której rybkę jadł wielki i zły niedźwiedź, zabrałam szkielet ryby  i ruszyłam z powrotem do sznurkowego mostu, którego linę przecięłam za pomocą siekiery.

 

 

Do mojej kieszeni trafiła lina z hakiem, której użyłam na przechylonym drzewie z lewej i po chwili byłam już po drugiej stronie. Wiedziałam, że tędy już nie wrócę.

 

 

 

Ruszyłam w dół, a potem przed siebie. Zadowolony z siebie Juki gonił sowę. Z pewnością ten zwierzak był wybrykiem natury. Ruszyłam w górę, idąc tuż przy skalnej ścianie, aż do denerwującego się i podskakującego Jukiego. Po chwili zobaczyłam o co mu chodzi. Na górze stali bracia, którzy zamierzali zrzucić na mnie wielki głaz. Ich niecne plany zniweczył samolot, który nagle spadł z nieba.

 

 

Pozostało mi tylko wspiąć się po skale na górę, więc zrobiłam to.

 

Zadanie polega na odpowiednim klikaniu na ścianę skalną, w razie pomyłki możemy się cofać. 

 

Zaczęłam od wbicia siekiery w ścianę skalną i ruszyłam zatem:

 

 

 

 

Gdy już dotarłam na górę, ruszyłam do przodu, podchodząc do wraku samolotu i wiszącego na drzewie, znajomego mi już...... Borysa. Podeszłam do niego i spróbowałam go obudzić, ale miał na uszach słuchawki. Wróciłam więc nieco w tył i zajrzałam do kokpitu wraku samolotu. Przed moimi oczami rozpościerał się panel sterowania. Musiałam jakoś określić współrzędne Borysa. 

 

Najpierw przekręciłam pokrętło z lewej na górze, a trzy lampki: czerwona, żółta i zielona, zapaliły się. Przesunęłam na dół zielony przełącznik przy zielonej lampce  i zielony przełącznik na dole z prawej strony i pokrętło na dole z lewej. Na wyświetlaczu pojawiły się pierwsze cyfry: 03. Następnie przesunęłam w dół przycisk koło żółtej lampki i podniosłam do góry przycisk przy lampce zielonej. Opuściłam na dół dolny, żółty przycisk, ten od lewej. Dwa kolejne powinny znaleźć się w pozycji górnej. W ten sposób na wyświetlaczu pojawiła się kolejna część cyfr, czyli 28. 

 

W ten sposób poznałam współrzędne Borysa, które brzmiały: 0328. 

 

 

 

Ruszyłam tym razem na rozwidlenie dróg, a następnie w lewo ( w dół ekranu) aż do radiostacji. Prawie rozjechali mnie dwaj bracia, którzy mknęli na skórze śnieżnym, na którym zobaczyłam Hansa. Musiałam jak najszybciej dostać się do radiostacji, więc ruszyłam. Pora było ją uruchomić.

 

 

 

Najpierw włączyłam czerwony przycisk na górze i czerwony na dole i przy pomocy przycisków również na górze wpisałam na wyświetlaczu poznane wcześniej współrzędne Borysa, czyli: 0328 i włączyłam mikrofon. 

 

W ten sposób udało  mi się obudzić śpiącego na drzewie byłego kosmonautę. Miałam tylko nadzieję, że nic się mu nie stało. 

 

 

 

Zanim jednak do niego wróciłam, wspięłam się na wieżę  i przekręciłam antenę dwa razy. Zeszłam na dół i spojrzałam ponownie na radiostację i radar i już wiedziałam gdzie znajduje się porwany pociąg. Na radarze pojawił się migający punkt o współrzędnych 80:20. 

 

 

 

Wróciłam do Borysa, który pracował przy wraku swojego samolotu, więc z nim porozmawiałam.

 

 

Zajrzałam zatem do kokpitu po raz kolejny i na wyświetlaczu z lewej strony, ustawiłam poznane na radarze współrzędne, czyli: 80:20 i wcisnęłam dolny przycisk.

 

Borys pomógł mi przypiąć się pasami i poleciałam.

 

 

Po chwili byłam już przed pociągiem. Znów odezwał się mój telefon. Tym razem odezwał się w nim pułkownik Emeliow.

 

 

Po zakończeniu rozmowy, zauważyłam wystającą ze śniegu metalową rękę. Pociągnęłam za nią. To był Oskar, cały zesztywniały i mający problemy z mówieniem. Weszłam zatem do pociągu, ruszyłam do przodu i z podłogi zabrałam plany pociągu. Weszłam do przedziału Hansa i przy przewróconym biurku znalazłam oliwiarkę, którą również zabrałam. Wróciłam do Oskara, dałam mu oliwiarkę, którą skutecznie wykorzystał i wkrótce był już jak nowy. Mogliśmy ruszać dalej w podroż. 

 

 

 

Wróciłam więc do pociągu, ale coś było nie tak, bo nie jechaliśmy. Udałam się zatem do lokomotywy, do Oskara i zapytałam go co się  dzieje? 

 

 

Wróciłam więc do pociągu i w jego głąb. Tu, tam gdzie stała wcześniej kolumna z figurką Hansa i Anny, znalazłam panel.

 

Zadzwoniłam więc do Oskara, który dla mnie go otworzył i przyjrzałam się mu bliżej. Zgodnie z planem, przesunęłam przyciski licząc od góry: 3, 5, 1 i wagon został odczepiony. 

 

 

 

 

Detektyw dalej deptał mi po piętach. 

 

 

Ruszyłam przed siebie, a potem w lewo aż do pozostawionego tu skutera śnieżnego. Wtedy zadzwonił Oskar.

 

 

Ja zaś zajrzałam do torby wiszącej na skuterze śnieżnym. Wyciągnęłam z nich gazę, którą włożyłam w otwór - dziób wielkiego sowiego totemu, w którym huczał wiatr. W ten sposób pozbyłam się dziwnego dźwięku i zapanowała względna cisza. 

 

 

 

Wróciłam z powrotem w stronę pociągu, a potem ruszyłam w prawo. Tu zobaczyłam jednego z braci Burgow, Igora. Porozmawiałam z nim.

 

 

Wróciłam zatem w miejsce, gdzie stały sanie i zobaczyłam pozostawione przez niego raki śnieżne. Założyłam je na stopy. Dzięki nim mogłam wspięć się na tę niezwykle śliską górkę przede mną. Ruszyłam zatem na górę, aż do miejsca, w którym leżały różne kości. Ruszyłam do przodu. Przed sobą zobaczyłam wielki totem mamuta i nagle nie wiadomo skąd pojawił się drugi z braci Burgow, Iwan. Nacierał na mnie trzymając w rękach kieł mamuta. Musiałam się zatem przesunąć. Byłam w pułapce. Porozmawiałam z nim, po czym wyciągnęłam z kieszeni mój telefon i zadzwoniłam do Oskara, żeby coś wymyślił.

 

 

 

 

Gdy Ivan obrócił się w jego stronę, ruszyłam w lewo, w stronę sań, na których leżało sporo kości. Zabrałam z nich kościany nóż i przecięłam nim pasek sanek, które zjechały w dół, w stronę Ivana. Natychmiast ruszył w moją stronę, więc znów się cofnęłam. I wtedy lód pode mną pękł i zaczęłam spadać w dół. 

 

 

 

 

 

Opuściłam chatkę. Na zewnątrz porozmawiałam z szamanem wioski Jukoli. 

 

 

Zajrzałam do misy stojącej blisko drzwi i zabrałam z niej łopaty renifera, po czym ruszyłam w prawo i dalej przed siebie, do obracającego się koła przypominającego koło młyńskie i czegoś na kształt bębnów. Nieopodal znajdowała się żerdź, której się przyjrzałam. Siedziała na niej sowa.  Ruszyłam dalej przed siebie i z pod płotu zabrałam rzemień, który połączyłam z łopatami renifera (dzieje się to automatycznie). 

 

 

 

Wróciłam więc w stronę bębnów i spróbowałam jakoś przez nie przejść, ale było to niemożliwe. Użyłam więc wcześniej skonstruowanej procy na soplu lodu wiszącym nad bębnami, z lewej strony. Strzeliłam i strąciłam jednego z nich, a on zablokował bębny, który przestały walić i otworzyły mi przejście.  Teraz mogłam przejść do szamanki, więc zrobiłam to. 

 

 

 

Zobaczyłam Hansa, wiszącego na jakiś sznurkach i siedzący nad nim kobietę.

 

 

Spojrzałam na półkę z maskami, z której zabrałam maskę Jukoli, po czym ruszyłam w lewo, do małego pomieszczenia, gdzie ze stolika wzięłam młynek modlitewny. 

 

 

 

Opuściłam chatę szamanki i ruszyłam w prawo, przed siebie i aż do drewnianej konstrukcji , czegoś w rodzaju studni, z którego zabrałam pustą butelkę.  Powiesiłam ją na górze, po czym dwa razy przekręciłam rączkę z prawej na dole i zabrałam butelkę z wodą. Podniosłam też korek, który leżał z lewej strony na ziemi. 

 

 

 

Ruszyłam w lewo aż do mostu, przeszłam po nim  i ruszyłam przed siebie  do jaskini. Szłam cały czas do przodu, aż doszłam do lodowej ściany, za którą znajdowało się Drzewo Szczęścia, a nim owoce, które potrzebowałam. Zobaczyłam biegającą przy ścianie myszkę. Musiałam zrobić coś, by zwierzak jakoś zdobył dla mnie owe czerwone, małe owocki. 

 

W tym miejscu warto zrobić zapis gry. Gdy popełnimy błąd i mysz, po przekręceniu młynka modlitewnego znajdzie się w nieodpowiednim miejscu, zdejmujemy młynek i wychodzimy z jaskini. Wędrujemy blisko bębnów, tam gdzie widzieliśmy kolejną żerdź i wieszamy młynek, kręcimy nim i tym samym przywołujemy tu sowę. Później zabieramy młynek ze sobą. 

 

 

Zadanie wykonane, więc mogłam wrócić do szamanki. Powiedziałam jej, że znalazłam owoc bramy duchów.

 

Po chwili zanurzałam się już we śnie, wchodząc w senne majaki Hansa.

 

 

 

 

 

Weszłam w głąb jaskini, z której zabrałam figurkę mamuta i opuściłam jaskinię, ruszając w lewo i przed siebie. Po drodze natknęłam się na małą Annę Voralberg, z którą porozmawiałam.

 

 

Zakończyłam rozmowę i zeszłam na dół, potem po moście i uliczką przed siebie aż do bramy z prawej. Weszłam na podwórze, po czym udałam się na ścieżkę w prawo, dochodząc pod drzwi posiadłości Voralbergów. 

 

 

 

Weszłam do domu,  a potem do salonu (drzwi z prawej). Tam na kanapie siedział ojciec Anny i Hansa, więc porozmawiałam z nim.

 

 

Wróciłam do Anny i ponownie z nią porozmawiałam.

 

 

 

 

Wróciłam więc do domu Voralbergów i przyjrzałam się dużemu zegarowi.  Musiałam ustawić go tak, by wskazywał godzinę w której ojciec Anny i Hansa wraca do pracy. Więc najpierw:

 

 

 

 

Zegar dał znać panu domu, że trzeba wrócić do pracy, więc wyszedł. Wróciłam do salonu z małego stolika, zabrałam klucz na strych. Wyszłam na korytarz i powędrowałam na górę, gdzie za pomocą klucza otworzyłam drzwi prowadzące na strych. Ruszyłam do przodu i zagadałam do Hansa, ale milczał. Pokazałam mu zatem figurkę mamuta. Teraz mogłam z nim pogadać, nie tylko z Hansem dzieckiem, ale i z Hansem, którego znałam. 

 

 

Gdy młody Hans zniknął, spojrzałam na regał, przy którym stał i dotknęłam przedmiotu, który tam leżał. 

 

 

 

Zaczął błyszczeć i po chwili byłam już z powrotem w wiosce Jukoli. 

 

 

 

Ruszyłam zatem do miejsce, w którym stała konstrukcja, dzięki której nabrałam wody do butelki, ale tym razem ruszyłam w dół ( w dół ekranu). Trafiłam do miejsca, gdzie znajdowała się zagroda ze zwierzaki - Juki. Ruszyłam w lewo w górę, a potem po drabinie do góry i przed siebie idąc wzdłuż torów. Spotkałam tu dwóch Jukoli, z którymi porozmawiałam, choć niewiele z tego zrozumiałam. Ruszyłam w stronę pociągu i do lokomotywy i porozmawiałam z Oskarem. 

 

 

Opuściłam pociąg i ruszyłam w stronę dwóch Jukoli, którzy tu stali, a z którymi wcześniej rozmawiałam. Na torach leżała lina z hakiem. Spróbowałam ją podnieść, ale była za ciężka.

 

 

Podeszłam więc do Jukoli i pogadałam z nimi.

 

 

Zajęli się tym z ochotą, zaczepili linę, po czym odeszli.  Wróciłam więc w stronę pociągu i przyjrzałam się owej linie z hakiem, kliknęłam na nią, by ją naciągnąć.

 

 

 

 

 

Powędrowałam wzdłuż torów idąc tak jak lina, weszłam do góry, po czym skierowałam się do urządzenia z wałem. Przyjrzałam się mu i ruszyłam prawą dźwignię.

 

 

 

 

 

Udałam się tam, czyli w stronę lokomotywy, weszłam na górę i po raz kolejny porozmawiałam z Oskarem. 

 

 

Zeszłam więc na dół, by ruszyć za nim. Kolejny raz odezwał się mój telefon. Tym razem to był Marson.

 

 

Wróciłam do szamanki. Na łóżku leżał Oskar, więc przyjrzałam się mu. Wtedy zobaczyłam jego serce, które musiałam otworzyć. 

 

Naciskałam najpierw dwa przyciski, licząc od góry  i 4, które oznaczały godzinę 7:15. Następnie, zgodnie ze wskazówkami zegara, kliknęłam na godzinie 12, 6, 3 i 9. Całość otworzyłam się i pojawił się klucz Voralbergów. 

 

 

 

Zabrałam go.

 

 

 

Wróciłam zatem do lokomotywy i tym razem przyjrzałam się panelowi sterującemu. Musiałam zająć się uruchomieniem pociągu.

 

Wykonywałam zatem czynności w określonej kolejności:

 

 

 

 

 

 

Ruszyłam w stronę chatki, w której się obudziłam i zobaczyłam idącego w stronę mostu i znajdującej się tam arki Hansa. Ruszyłam zatem za nim.  Przy moście stał wódz Jukoli, z którym porozmawiałam.

 

 

Weszłam na most, gdzie porozmawiałam z Hansem.

 

 

Wróciłam więc do zagrody, w której zamknięte były zwierzaki i otworzyłam ją, klikając na sznurek z prawej strony. 

 

 

 

Wróciłam do Hansa na most, gdzie czekał już na mnie Juki. Brama została otwarta i ruszyliśmy statkiem w dalszą podróż.

 

 

 

 

Podeszłam do Hansa i porozmawiałam z nim.

 

 

Zeszłam więc do windy, czyli w prawo i zjechałam w dół, by się rozejrzeć. Ruszyłam do przodu, a potem w prawo, w stronę wielkiego szkieletu. Zabrałam leżący tu kieł narwala, po czym powędrowałam w wzdłuż liny, aż do leżącej tu kotwicy.

 

 

 

Była mocna wbita w lodową taflę, więc użyłam na niej kła narwala i po chwili kotwica znajdowała się już w wodzie. Mogliśmy ruszyć dalej. Wróciłam więc w stronę statku. Niestety pojawił się Ivan, który krzyczał z mojego statku, podniósł też w górę windę, dlatego nie mogłam wejść na pokład. Wróciłam zatem w miejsce, gdzie wcześniej leżała kotwica i ruszyłam dalej przed siebie, aż do miejsca, w którym stała duża grupka pingwinów. Nie mogłam przejść, toteż udałam się nieco w prawo i dotarłam do miejsca, w którym znajdowało się gniazdo pingwinów z dwoma jajami. 

 

 

 

Przyjrzałam się mu, po czym włożyłam do niego matrioszkę i zawołałam do grupy pingwinów, które ruszyły w moją stronę, odsłaniając mi przejście.  Wróciłam zatem  i tym razem udałam się w prawo, aż na krę, która zaczęła pękać z trzaskiem. Na pęknięciu użyłam kła narwala i odpłynęłam. 

 

 

 

 

Po chwili dotarłam pod drzwi ładowni na arce, otworzyłam je i weszłam do środka. 

 

Przesunęłam beczkę, postawiłam ją, po czym weszłam na nią. Na górze znajdowała się lina, której nie mogłam ruszyć.

 

 

Powędrowałam więc w głąb ładowni. Obejrzałam wiszące na ścianie obrazki. Spróbowałam zapamiętać znajdujący się na nim układ kropek, gdyż wiedziałam, że może mi się przydać. 

 

 

 

Wróciłam w tym i tym razem powędrowałam  w wejście z prawej, trafiając do kajuty. Siedział tam Hans i dość głośno chrapał Juki. Porozmawiałam z Hansem.

 

 

Weszłam po drabinie znajdującej się tuż przy Hansie na górę.

 

 

Z pomieszczenia zabrałam kościany hak i wróciłam na dół, a następnie ponownie podeszłam do beczki. 

 

 

 

Najpierw ruszyłam dźwignię tuż przy beczce, tę z lewej strony, by obniżyć sznur z węzłem. Weszłam na beczkę, zahaczyłam kościany hak w uchwycie, kliknęłam na linę z węzłem, zaczepiając kościany hak i zeszłam z beczki, po czym pociągnęłam za dźwignię jeszcze raz. 

 

 

 

 

 

 

W końcu udało się dotrzeć na miejsce. Nasza arka zatrzymała się na wyspie Syberia. 

 

 

Hans zszedł z arki i ruszył przed siebie. Powędrowałam zatem za nim, opuszczając statek. Udałam się w lewo i na pomost przed siebie. Tu natknęłam się na drewnianą skrzynię. Przyjrzałam się jej i zabrałam leżące tu trzy kamienne płyty z jakimiś symbolami, zapewne Jukoli. 

 

 

 

Wróciłam z powrotem i pomaszerowałam przed siebie, aż do bramy. Na ławce siedział Hans, z którym porozmawiałam. 

 

 

Opuściłam na dół kołowrotek, pociągając za dźwignię. Wróciłam z powrotem i przyjrzałam się rosnącym pod ścianą kwiatom. Zerwałam jeden syberyjski kwiat i zabrałam kolejną kamienną płytę z symbolem. 

 

 

 

Wróciłam w stronę arki i tym razem powędrowałam w prawo, aż do drabiny, po której wspięłam się na górę. Przy balustradzie stał jakiś mężczyzna, więc podeszłam do niego i dotknęłam go.

 

 

 

Sięgnęłam po medalion Jukoli, który zabrałam. Przyjrzałam się znajdującym się na nim symbolom. 

 

 

 

Wróciłam na statek. Pora była obudzić Jukiego, by ten otworzył dla nas bramę prowadzącą dalej, w stronę łąk z niebieską trawą. Zeszłam zatem do kajuty, gdzie chrapał Juki i użyłam na nim syberyjskiego kwiatu, a ten natychmiast się obudził i wybiegł na zewnątrz. Ruszyłam za nim i powędrowałam  w stronę bramy, którą zwierzak natychmiast otworzył, wskakując do kołowrotka i kręcąc nim. 

 

 

Hans ruszył natychmiast, więc ja poszłam za nim, po czym wkroczyłam na górę po schodach z prawej i po moście do przodu. 

 

 

 

Tu w budowli z mamucich kości siedział Hans i patrzył w dal. Na dole widziałam też dziwne urządzenie z czymś w rodzaju naczynia. Porozmawiałam z Hansem.

 

 

Wróciłam na dół z prawej i przyjrzałam się owemu dziwnemu urządzeniu. 

 

 

 

Zabrałam jeszcze jedną kamienną płytę, po czym przyjrzałam się bliżej wielkiemu kamiennemu dyskowi. Brakowało z nim kilku kamiennych płyt. Umieściłam je na dysku zgodnie z układem na medalionie Jukoli (screen). 

 

 

 

Wyszłam ze zbliżenia i przekręciłam koło za pomocą pokrętła  z lewej strony. Z kamiennego dysku wysunął się kościany klucz, który zabrałam . 

 

 

 

Przekręciłam koło za pomocą korby jeszcze raz. Tym razem przyjrzałam się dokładniej gdzie wysypuje się piasek. Zapamiętałam symbol płytki. Teraz weszłam po schodach do Hansa, po czym zeszłam po schodach z lewej na dół.

 

 

 

Znajdowało się tam kolejne urządzenie, które było wielką pradawną piszczałką, przy pomocy której musiałam przywołać mamuty. Przyjrzałam się urządzeniu. Na dół włożyłam kościany klucz, odsłaniając tabliczkę z przeróżnymi symbolami. Sięgnęłam po kościany klucz i umieściłam go w drugim otworze od lewej, w pierwszym dolnym rządzie (zgodnie z sypiącym się piaskiem w poprzednim urządzeniu) i przekręciłam koło, a antena obróciła się. 

 

 

 

Spojrzałam teraz na piszczałki z lewej strony na dole. Musiałam je odpowiednio otworzyć i pozamykać, zgodnie z podpowiedzią na kartce wiszącej na statku, czyli układ kropek i gwiazdek. Licząc od lewej i od góry, ustawiłam je następująco:

 

 

Na koniec pociągnęłam za dźwignię z prawej strony na dole.

 

 

 

 

 

 

 

Do zobaczenie w trzeciej części Syberii. 

 

POPRZEDNIA

Batman: A Telltale Games Series: Episode 3: New World Order - solucja

NASTĘPNA

Blameless - poradnik, solucja