The Inner World - solucja, poradnik

 

 

 

 

Rozglądam się. Zabieram butelkę soku nadtarynkowego leżącą z lewej strony. Oglądam go. W ekwipunku zdejmuje z niej korek. Jest sfermentowany, sam jego zapach może upić. Zabieram także rękaw wiatrowy i złamaną kulę (gałąź). Przyglądam się robakowi, który wystaje z dziurki. Nie złapię go, wobec tego daje mu sok z butelki. 

 

 

 

 

Wlałem całą zawartość butelki do dziury, z której wychylał się robak i upiłem go.Teraz mogłem już go zabrać.

 

 

Zabrałem robaka. Spojrzałem jeszcze na Handlarza Śmieciami, na list gończy, turbinę wiatraka, latającego Fosfosa, rurę, głowę Conroy’a, na ptaka i na rybę oraz na stertę śmieci. Próbowałem złapać ptaszka, ale było to niemożliwe. Porozmawiałem zatem ze sprzedawcą. Poruszyłem temat śmieci. Zapytałem co znajduje się w worku z karmą i po chwili dostałem worek wraz z pacynką Conroy’a. Rozwiązałem worek i okazało się, że jest pusty. Zostawiłem sobie zatem tylko sznurek. Połączyłem złamaną kulę z pijanym robakiem, a następnie z korkiem. W ten sposób stworzyłem załadowaną procę. Strzeliłem z niej do starej ryby, którą dziobał Dziobak. Ta spadła na dół. Dziobak zleciał za nią na ziemię. 

 

 

Robakowi darowałem wolność, ale korek sobie zostawiłem. Połączyłem rękaw wiatrowy ze sznurkiem, tworząc siatkę. Siatką złapałem gołębia.

 

Zabrałem ponownie rękaw wiatrowy i jeszcze raz porozmawiałem z handlarzem. Zapytałem o Laurę i dowiedziałem się, że jest banitką i zagorzałym przeciwnikiem Conroy’a. Zagadałem do niego jeszcze raz i dowiedziałem się, że wyznaczono nagrodę za jej głowę. Udałem się na ulicę za barem, ścieżką za handlarzem. 

 

 

 

Nie wiedziałem jeszcze, że moimi śladami podążał jeż Conroy’a. Na ulicy usłyszałem znajomą melodię. Podszedłem zatem do nucącej jej kobiety. Zapytałem o Laurę. Niestety dopóki nie zdobędę dla jej dziecka śpioszków z truskomisiowej wełny, niczego na temat dziewczyny się nie dowiem. Porozmawiałem z nią na każdy temat. Zakończyłem rozmowę i podszedłem do stojącego z prawej chłopca. Pogadałem z nim. Miał na imię Detze i był poszukiwaczem przygód. Trzymał mapę, którą określał jako mapę skarbów. Dla mnie był to tylko wzór na druty. W rozmowie poruszyłem także temat skarbu. Zabrałem laskę skamieniałemu Asposianinowi i wszedłem do baru. 

 

 

 

 

Rozejrzałem się po barze. Przy automacie siedział Wietrzny Mnich. Z jego ubrania wystawała cienka nitka. Pociągnąłem za nią. Spojrzałem na krzesło, na którym siedział. Było totalnie zardzewiałe. Porozmawiałem z mnichem. Twierdził, że gra, żeby szukać inspiracji. Dowiedziałem się też trochę na temat Laury, Conroy’a i Bazylian. Zakończyłem rozmowę i spojrzałem na automat z gumą do żucia. Mogłem wyciągnąć zawartość tylko wtedy, gdy włożę do automatu monetę. Spróbowałem porozmawiać ze śpiącym przy stoliku gościem, ale dowiedziałem się od Barmanki, że się upił. Porozmawiałem zatem z Barmanką. Zaproponowała mi drinka. W ten sposób zyskałem drink zwany Strumień lawy. Rozmawiałem z nią na każdy temat. O Laurze nie dowiedziałem się prawie nic, za to wiedziałem, że jej mąż został zamieniony w kamień, a fontanna mnicha już dawno wyschła. Opuściłem bar i udałem się na Plac fontanny wiatru, w uliczkę przy kobiecie z dzieckiem.

 

Zauważyłem wystające z więzienia ręce. Porozmawiałem zatem z ramionami na każdy temat.

 

 

Zakończyłem rozmowę i wszedłem po schodach na górę. Zauważyłem jedzącego kanapkę strażnika. Porozmawiałem z nim.

 

 

Po rozmowie spróbowałem zabrać jego pudełko. Niestety nie udało się. Użyłem jeszcze grzechomatu i wyznałem moje grzechy. Próbowałem otworzyć szufladę. Udałem się na górę, wejściem z lewej strony budki strażnika. Zabrałem ulotkę z automatu i wróciłem znów na dół. 

 

 

 

Wróciłem do grzechomatu i tym razem wyznałem brak grzechu. Moją karą było ofiarowanie Bazylianinon miętówki. Szuflada otworzyła się. Zabrałem zatem jedną miętówkę. 

 

 

 

Udałem się na główną ulicę i do zaułka, czyli w lewo.

 

 

Użyłem ulotki na starej rybie i w ten sposób mogłem ją zabrać. Wróciłem za ulicę za barem i wszedłem do baru.

 

 

W barze wrzuciłem miętówkę do automatu z gumą do żucia. Do mojej kieszeni trafiły kolorowe kulki. Przy pomocy tłustej ryby nasmarowałem obrotowe krzesło, na którym siedział mnich. Teraz pociągnąłem za nitkę, która wystawała z jego ubrania. W ten sposób zyskałem truskomisiową wełnę.

 

 

Porozmawiałem z rozebranym mnichem i z barmanką. Zapytałem ją o grzechomat.

 

 

 

Na zewnątrz próbowałem dać kuki Detze, ale ten chciał skarb w skrzyni. Powędrowałem zatem na Plac fontanny wiatru.

 

 

 

Od razu udałem się na schody, do strażnika. Postanowiłem jeszcze raz z nim porozmawiać, po czym kolejny raz użyłem grzechomatu. Tym razem wyznałem grzechy Ottilli. Grzechomat tego nie wytrzymał i rozpadł się. Zabrałem więc wskazówkę i jeszcze jedną miętówkę. 

 

 

 

Podszedłem do strażnika i powiedziałem mu o zepsutym grzechotacie, po czym powędrowałem na główną ulicę.

 

Kolejny raz porozmawiałem z Detze i wróciłem na Plac fontanny wiatru.

 

 

Pokazałem strażnikowi pacynkę Conroy’a, a ten stanął na baczność.

 

 

Zabrałem jego pudełko śniadaniowe i udałem na główną ulicę. 

 

 

 

Umieściłem kulki w pudełku śniadaniowym i dałem je Detze. 

 

 

Teraz mogłem zabrać jego mapę, czyli wzór na druty. Udałem się na Plac fontanny wiatru.

 

 

Dałem krawcowi laskę, wskazówkę, truskomisiową wełnę i wzór na druty. Po chwili śpiochy były już gotowe.

 

 

Powędrowałem z nimi na główną ulicę.

 

Dałem śpiochy Asposiance z dzieckiem. Ona skierowała mnie na lewo, do Mechatru. 

 

 

 

 

Po jego zakończeniu zauważałem leżące na scenie pióra. Zabrałem jedno z nich, po czym spojrzałem na klapę w podłodze. Spróbowałem ją otworzyć, ale to się nie udało. 

 

 

 

Wróciłem zatem do hali Mechatru, w lewo. Stanąłem przy panelu. Zerknąłem na scenariusz. Mogłem go sobie obejrzeć kartka po kartce. Zerknąłem także na panel, a potem na drzwiczki, które otworzyłem. W wewnętrznej strony drzwiczek zauważyłem rysunek. Przyjrzałem się mu. Widziałem rysunek słońca, jakiegoś człowieka, Conroy’a i Bazylianina, a pod każdym z nich cyfry : 6, 4, 7, 4. 

 

 

 

Przyjrzałem się jeszcze raz scenariuszowi. Moim zadaniem było ustawienie scenerii, tak jak to wygląda na stronie 7-ej scenariusza. Użyłem zatem panelu kontrolnego. Najpierw kliknąłem na koło z lewej strony i przestawiłem je tak, by na kole znalazł się symbol słońca. Gałkę przesunąłem na pozycję 4. 

 

 

 

Teraz przesunąłem koło jeszcze raz, tak by na kole pojawił się rysunek Conroy’a. Gałkę przesunąłem na pozycję 3. Na scenie pojawił się Conroy. 

 

 

 

Następnie przekręciłem koło dwa razy, by pojawił się na kole rysunek trzech ludzików na zielonym tle. Przesunąłem gałkę na poziom 4. Na scenie pojawiły się ludziki. Na koniec przesunąłem koło, by pojawił się na nim Bazylianin, a gałkę przestawiłem na poziom 3. Usłyszałem trzaśnięcie. 

 

 

 

Przeszedłem na scenę. Spróbowałem otworzyć klapę, ale ani nie drgnęła. Przesunąłem zatem kciuk Conroy’a i tym sposobem otworzyłem tajne przejście w podłodze. Zszedłem na dół. Nie wiedziałem wtedy jeszcze, że wredny jeż Conroy’a zniszczył dźwignię w panelu. Ja tymczasem zjeżdżałem windą na dół. Tu spotkałem Laurę, która kogoś zwymyślała.

 

 

 

Znalazłem się w kryjówce Laury. Przyjrzałem się panelowi kontrolnemu. Spróbowałem zabrać srebrnego Fosfosa. Niestety, gdy tylko po niego się ruszyłem gołąb Laury zaczynał krzyczeć. Schowałem się więc. Zerknąłem na półkę, na gołębia i na Laurę. Przyjrzałem się pękniętemu workowi, w którym jak przeczytałem na etykiecie znajdował się super klej Conrada. Trzeba go tylko było wymieszać z rozpuszczalnikiem i wstrząsnąć. Jako rozpuszczalnika użyłem drinka Ottilli, czyli Strumienia lawy. Szklankę zatkałem korkiem i zamieszałem, by ją wstrząsnąć. Otrzymałem cudowny klej w proszku. 

 

 

 

Przyjrzałem się jeszcze mapie Asposii i planom odebrania władzy Conrou’owi. W tym samy miejscu znajdywała się także mapa świata i kupon na zupę w proszku. Przesunąłem dźwignię na panelu, tak, by ręka Conroy’a znajdowała się na górze. Udałem się do windy, by wrócić na górę. Posmarowałem dłoń Conroy’a klejem i umieściłem na nim siatkę, by się przykleiła. Wróciłem na dół i ponownie użyłem dźwigni na panelu. Już prawie złapałem gołębia, ale Laura to zauważyła.

 

 

 

 

 

Dziwak prawie połknął pacynkę Conroy’a. Niestety, nie mogłem jej zabrać. Zwierzak miał bardzo ostre zęby. Połaskotałem go zatem piórkiem, a ten wypluł Conroy’a.

 

 

Zabrałem zatem pacynkę i porozmawiałem z Gorfem, bo tak nazywało się to zwierze.

 

 

Po rozmowie rozejrzałem się i za pomocą pacynki Conroy’a zabrałem ciernistą gałązkę z ciernistego krzaka. Umieściłem ją w otworze w drzewie, na którym siedziała Myszka Kłębuszka. Zabrałem także lejkowy hełm. 

 

 

 

Stanąłem przy Gorfie. Myszka Kłębuszka wylądowała na ciernistej gałązce.

 

 

Zabrałem ją i umieściłem na hełmie, otrzymałem tym sposobem wyściełany lejkowy hełm. Założyłem go na głowę. Teraz kopnąłem w drzewo z lewej, na którym wisiały owoce.

 

Jeden z owoców spadł, a ja go złapałem. Obejrzałem owoc, który wyglądał na dość ciężki. Próbowałem go rzucić, ale wyślizgnął mi się z rąk.

 

 

Przypomniałem sobie, że Gorf ma bardzo ostre pazury, więc użyłem owocu na jego pazurach.

 

 

W ten sposób w owocu pojawiły się trzy dziury i teraz wyglądał on jak kula do gry w kręgle. Rzuciłem nim w pułapki i wszystkie zamknęły się i droga była wolna.

 

 

 

 

Rozejrzałam się. Musiałam jakoś pomoc Fujarkonosowi, czyli Robertowi. Spróbowałam wyciągnąć strzałę, która wbiła się w drzewo. Zerknęłam do góry, gdzie zauważałam szkielet, a na nim wiszącą saszetkę. Spróbowałam zagadać do Roberta, ale mnich zaczął do mnie strzelać. Lina, na której wisiał Robert nieco się obniżyła i zahaczyła za hak. Zagadałam do Roberta jeszcze raz, myśląc, że w ten sposób lina pęknie, ale sprawiłam tylko, że na dół zleciał hak. Udałam się zatem na dół, czyli w głąb lasu.

 

 

Zabrałam hak. Przyjrzałam się znakom, po czym porozmawiałam z Gorfem.

 

 

Przeszłam nieco w prawo i urwałam jedną trzcinę. Połączyłam ją z hakiem i trzciny z hakiem użyłam na miejscu w bagnie. W ten sposób zdobyłam okulary mnicha. 

 

 

 

Trzciny z hakiem użyłam jeszcze na suchym miejsce na głowie Gorfa i udałam się w prawo, w głąb lasu. Dotarłam do obozu Areologów.

 

 

 

Skierowałam się do wyjścia, gdy nagle usłyszałam cichy pisk. Przyjrzałam się hałaśliwemu miejscu na kamieniu. Umieściłam na nim okulary i zobaczyłam wrzeszczącą mrówkę. Włożyłam ją do pudełka, które miałam w ekwipunku. 

 

 

 

Wyciągnęłam haczyk z trzciny, po czym umieściłam trzcinę we wlewie zbiornika w maszynie.

 

 

W ten sposób wypiłam miód, który znajdował się w baku. Wróciłam na skraj lasu, a następnie do domku na drzewie. 

 

Umieściłam mrówkę z cicho wrzeszczącego pudełka na gnieździe wrzeszczących mrówek na drzewie, nad moją głową. Starzec zaczął strzelać.

 

 

Jego strzały stworzyły mi drabinę, więc weszłam po niej na górę. Zajrzałam do saszetki wiszącej na szkielecie i znalazłam wskaźnik. Próbowałam zabrać czapkę z czaszki, ale do mojej kieszeni trafiła cała czaszka. Zeszłam po drewnianym mostku na dół. Spojrzałam na trąbkę słuchową Wietrznego mnicha. Zabrałam mech. 

 

 

 

Wróciłam w głąb lasu i do obozu Areologów.

 

 

Oddałam naukowcom czaszkę, czyli głowę Simona i tym sposobem otrzymałam globus. Otworzyłam go i teraz miałam dwie połówki globusa. Włożyłam do nich mech i wróciłam na skraj lasu.

 

 

Użyłam haka na śladach hamowania, w ten sposób odkrywając żyłę piasku. Umieściłam na nich uszczelnionych połówek globusa. W ten sposób otrzymałam połówkę globusa z piaskiem i pustą uszczelnioną połówkę globusa. Pustą połówkę globusa włożyłam do bagna za Gorfem. Teraz połączyłam dwie połówki globusa i miałam połówkę globusa z błotem. Wróciłam do obozu. 

 

 

Wlałam błoto do wlewu paliwa. Ustawiłam maszynę tak, by była wycelowana na mnicha na drzewie. 

 

 

 

Teraz włączyłam maszynę, wciskając czerwony przycisk znajdujący się na podłodze. Obserwowałam co się dzieje.

 

 

Jeden samolocik trafił do pyska Gorfa, zaś drugi wylądował przy Wietrznym mnichu, a trzeci przysiadł na stoliku przed jednym z areologów. Ten zabrał się szybko do pracy. Pierwsze dane pojawiły się na mapie.

 

 

Jedna strzała wystrzelona przez mnicha wbiła się w ziemię tuż przed bagnem. Z maszyny zaś wyleciała Myszka Kłębuszka. Połączyłam zatem hak z trzciną, a następnie całość ze wskaźnikiem. Teraz dzięki temu urządzeniu mogłam zabrać Myszkę Kłębuszkę.

 

 

Opuściłam obóz i powędrowałam na skraj lasu.

 

 

Zabrałam strzałę wbitą w ziemię tuż przy bagnie. Porozmawiałam jeszcze z Gorfem na temat papierowego samolociku.

 

 

 

Zeszłam po drabince na dół i umieściłam Myszkę Kłębuszkę w trąbce słuchowej.

 

 

Teraz staruszek nie mógł mnie usłyszeć. Porozmawiałam zatem z Robertem. Przyjrzałam się muchom latającym nad szkieletem i zeszłam na dół, by wrócić o obozu.

 

 

Umieściłam strzałę na rurze wydechowej.

 

 

Teraz cała była wymazana miodem. Ustawiłam maszynę tak, by była skierowana na szalonego staruszka na drzewie. Uruchomiłam maszynę, wciskając czerwony przycisk.

 

 

Kolejne dane do mapy zostały dodane. Opuściłam zatem obóz i udałam się do domku na drzewie.

 

 

Przy pomocy strzały z miodem złapałam trochę much, które przykleiły się do strzały. Zlazłam na dół, do Gorfa.

 

 

Wysmarowałam suche miejsce na głowie Gorfa strzałą wymazaną miodem. Teraz nad jego głową latały muchy. Nie pozwalały one skupić mu się na niczym innym. 

 

 

Wróciłam do obozu.

 

 

Kolejny raz użyłam maszyny, którą tym razem ustawiłam na Gorfa, czyli na dziwnego zwierzaka na skraju lasu. Użyłam włącznika. 

 

 

W ten sposób ostatni odczyt został dokonany, a dane wprowadzone na mapę. Naukowcy zniknęli, a ja zabrałam mapę. Wzięłam także siodło. Wróciłam do domku na drzewie.

 

 

Umieściłam siodło na sznurze do bielizny, a potem przecięłam linę za pomocą strzały. 

 

 

 

 

 

 

Zabrałem sznurkową drabinę, która rozpadła mi się w rękach. Do mojej kieszeni trafiły szczeble drabiny. Spojrzałem na szczątki skamieniałych nóg, zabrałem skamieniałą rękę. Spojrzałem na wielki, ciężki kamień. Próbowałem go podnieść, używając na nim skamieniałej ręki, ale nie miałem na to siły.

 

 

 

 

Umieściłem na miejscu pod podniesionym kamieniem szczebelki drabiny i kliknąłem na kamień. Porozmawiałem z Gorfeliną na każdy temat. Pogadałem z Laurą, po czym przesunąłem kamień leżący na szczebelkach, tak, by znalazł się przy Gorfelinie. Znów z nią porozmawiałem, prosząc ją by przeniosła się na drugi kamień. Odmówiła. Chciała bym podał jej choć jeden dobry powód, więc wybrałem flirt. Dalej flirtowałem z Gorfeliną, aż ta przeszła na kamień obok.

 

 

Zabrałem ciało, na którym siedziała. Złożyłem Asposianina, umieszczając jego ciało na szczątkach (kamienny tułów) i na koniec dokładając skamieniałą rękę. Zobaczyłem, że skamieniały Asposianin gra na swoim nosie. 

 

 

Ponieważ ja też miałem taki nos, mogłem na nim zagrać. Wiedziałem, że skamieniały Asposianym zatyka pierwszą i czwartą dziurkę na swoim nosie. Zatkałem zatem pierwszą i czwartą dziurkę w nosie, wciskając jednocześnie klawisz 1 i 4 na klawiaturze numerycznej. 

 

 

 

 

Porozmawiałem ze Steve, który zachowywał się dziwnie.

 

 

Po rozmowie zabrałem wałek i książkę kucharską. Z rysunku, po jego zbliżeniu zabrałem szpilki. Wziąłem także chwościk, który połączyłem ze szpilkami, tworząc rękodzieło. Zerknąłem jeszcze na ogniste żuki na piekarnik, na plakat na górze i na składniki na górze. 

 

 

 

Ponownie zagadałem Steve i poprosiłem go i wycieczkę na dziedziniec. 

 

 

Tu zerknąłem na skamieniałego Asposianina, na rabatę Nadtarynek, w których soku można się było przejrzeć. Spróbowałem je zerwać, ale Steve na to nie pozwolił. Nie mogłem też wziąć skakanki, która leżała na chodniku. Zabrałem za to grzyby. Przyjrzałem się nim. Wystarczy, że włoży się je do uszu i jest się kompletnie głuchym. 

 

 

 

Porozmawiałem jeszcze raz ze Steve, a potem z Laurą, prosząc ją, by odwróciła uwagę Steve’a. Niestety nie dała rady. Poruszyłem z nią wszystkie tematy i wróciłem do recepcji, po czym wyszedłem na wewnętrzny dziedziniec. Zerwałem bukiet Nadtarynek, zabrałem złoty dywan i skakankę. Spojrzałem na drzwi próbując je otworzyć. Niestety klucz do nich trzyma Steve i leży ona na ladzie. Spojrzałem jeszcze na ruiny królestwa i wróciłem do recepcji, po czym wyszedłem przed bramę.

 

 

Dałem bukiet Nadtarynek Gorfelinie. Okazało się, że jest na nie uczulona. Przyjrzałem się Fosfosowi z kolorowymi ćmami. Ich pyłek przykleja się do wszystkiego i barwi. Powiesiłem dywan na gałęzi z lewej. Fosfos z ćmami przeleciał na prawą stronę. Teraz fruwał przy zielonym krzaku. Pyłek wydobywający się z ciem był teraz zielony. Podszedłem do Fosfosa i próbowałem go złapać. Ten przefrunął i zaczął latać przy dywanie. Teraz ćmy wysypywały złoty proszek. Uderzyłem wałkiem w dolną cegłę. 

 

 

 

Wróciłem do recepcji.

 

Teraz ze ściany wystawały dwie cegły. Wszedłem na pierwszą cegłę na dole i w drugą uderzyłem wałkiem. Zszedłem niżej i wałkiem uderzyłem w dolną cegłę. Teraz wszystkie były po drugiej stronie ściany. Wyszedłem za bramę.

 

Gdy wszystkie cegły wystawały z muru, wszedłem na środkową cegłę i uderzyłem w górną cegłę,  zszedłem niżej i uderzyłem w środkową, a potem w ostatnią na dole. Teraz wszystkie cegły wystawały w murze w recepcji. Podszedłem do Fosfosa i sprawiłem, by latał przy złotym dywanie. Wróciłem do recepcji.

 

 

W recepcji wspiąłem się po cegłach na samą górę. Wyjrzałem za mur, za którym widziałem co się dzieje. Połączyłem skakankę z rękodziełem i z biletami. Wlazłem na mur i użyłem rękodzieła na latającym Fosfosie i ćmach. W ten sposób miałem złote bilety. 

 

 

 

Wróciłem do recepcji. Zszedłem na dół, wyciągnąłem bilety i pokazałem Steve. Ten zaprowadził nas do Kaplicy Wiatru.

 

 

Wszędzie byli skamieniali Asposianie. Spojrzałem na wietrzną fontannę, zerknąłem na skamieniałego mężczyznę. Miał taki sam nos jak ja i takie same oczy. Przyjrzałem się kryształom po obydwu stronach sali. Na koniec zerknąłem na pierścienie na górze, które wyglądały zupełnie tak jak na rysunku ojca Laury. Przyjrzałem się wyrytym na pierścieniu Fosfosom. Porozmawiałem ze Steve.

 

 

Zerknąłem na pusty zbiornik na wodę. Umieściłem w nim bukiet Nadtarynek. W zbiorniku pojawiła się woda i Steve zobaczył swoje odbicie, a w nim szefa.

 

 

Teraz porozmawiałem z Pete. Poprosiłem by zaśpiewał piosenkę.

 

 

Zabrałem odłamki kryształu. 

 

 

 

Pogadałem jeszcze z Pete na każdy temat. Po rozmowie dałem Laurze grzyby, by użyła ich jako zatyczek do uszu i gdy słuchała opowieści Steve’a, ja wróciłem na dziedziniec.

 

Przyjrzałem się zardzewiałej tarczy i udałem się do recepcji.

 

 

Wziąłem tarkę, która wisiała na ścianie. Wrzuciłem odłamki kryształu do miski robota i dodałem kwiaty Nadtarynka. Wróciłem na wewnętrzny dziedziniec.

 

 

Użyłem tarki na tarczy, ale niestety nie podziałało.

 

 

Wróciłem do recepcji i wyszedłem za bramę.

 

 

Użyłem tarki na Gorfelinie i po chwili otrzymałem korodującą tarkę.

 

 

Wróciłem na wewnętrzny dziedziniec.

 

 

Wyczyściłem tarczę za pomocą korodującej tarki. Teraz cała lśniła.

 

 

Zabrałem płatki rdzy, które spadły na chodnik. 

 

 

 

Wróciłem do recepcji.

 

 

Wrzuciłem płatki rdzy do misy, po czym udałem się na dziedziniec i przez duże drzwi do Kaplicy Wiatru.

 

 

Zagadałem do Laury, by zaprzestała wysłuchiwania Steve’a i kliknąłem na drzwi, by wrócić do recepcji.

 

 

Tutaj ponownie zagadałem Steve’a prosząc go o wycieczkę na dziedziniec.

 

 

Na dziedzińcu Steve zobaczył swoje odbicie, czyli Pete.

 

 

Porozmawiałem ze Steve/Pete i poprosiłem o piosenkę, a dokładnie jej środek. Pete kolejny raz zaśpiewał. Tym razem na dół spadł kamień. Zabrałem zatem kamienny pył. 

 

 

 

Dałem ponownie Laurze grzyby, prosząc ją by ponownie wysłuchała Steve’a. Ja w tym czasie udałem się do recepcji.

 

 

Wrzuciłem kamienny pył do misy. Miałem teraz w misie wszystkie składniki. Przekręciłem więc korbę, by wszystkie składniki dobrze się wymieszały. Ciasto było gotowe, więc zabrałem misę z ciastem. Kolejnym krokiem było upieczenie ciasta. Najpierw jednak musiałem rozgrzać piekarnik. Zabrałem kasetkę z lady. Wlałem do niej ciasto z misy. Włożyłem kasetkę na klucz wypełnioną ciastem do piekarnika. Zagadałem do ognistych żuków, używając obelgi.

 

 

Po chwili klucz był już upieczony. Użyłem komplementu, by żuki wystygły i używając pacynki Conroy’a otworzyłem piekarnik.

 

 

Do mojej kieszeni trafił upieczony klucz do Wietrznej Kaplicy. Wróciłem więc na dziedziniec.

 

 

Zagadałem do Laury, która mogła skończyć nudne wysłuchiwanie Steve’a. Wróciłem do recepcji, by Steve mógł stanąć na swoim miejscu. Ja zaś udałem się na wewnętrzny dziedziniec. 

 

 

Upieczonego klucza użyłem na dużych drzwiach i po ich otwarciu wszedłem do kaplicy.

 

Przyjrzałem się ponownie pierścieniom. Znajdowały się na nim Fosfosy. Każdy z nich powinien mieć cztery nogi. Na pierścieniach wyraźne były tylko niektóre z nich. Ponieważ wiedziałem, że muzyka wpływa na owe pierścienie, użyłem swojego nosa, czyli kliknąłem na flet, który znajdował się w ekwipunku, w prawym, dolnym rogu. Zauważyłem, że pierwszy Fosfos, licząc od lewej strony ma wyraźną pierwszą nogę; drugi – drugą i czwartą; trzeci, mniej wyraźny – trzecią; czwarty, też mniej wyraźny – drugą i trzecią; piąty – pierwszą i trzecią i ostatni, szósty – pierwszą. Zgodnie z tym zasłaniałem dziurki we flecie, używając w tym celu klawiatury numerycznej. Wciskałem zatem :

 

 

 

 

 

 

 

Na miejscu od razu spostrzegłem, że Bazylinanin, którego tak się bałem, jest tylko maszyną, przez kogoś skonstruowaną. Laura udała się w poszukiwaniu ojca, ja zaś zostałem tam gdzie stałem.

 

Na odchodne otrzymałem od niej jedynie liścik. Przeczytałem go więc. Było tam tylko jedno zdanie : „ Hej! Spójrz tam”. Dziwne. Rozejrzałem się. Spojrzałem na mechanicznego Bazylianina, na strażnika – mechanika, nakręcane pudełko z flagą, dzbanek do kawy, na znak, na lejek i na rząd obrazów, po czym przeszedłem w prawo, do przejścia.

 

 

 

Porozmawiała z nią i dowiedziałem się strasznych rzeczy. Conroy zamierzał podbić Asposię. Dotknąłem dzwonka. W ten sposób urwałem z niego mały młoteczek. Wróciłem do hangaru.

 

 

Spojrzałem na rzeczy leżące na stoliku, czyli na okrągłą część, wiaderko bezbarwnego lakieru i klucz nimbusowy. Porozmawiałem ze strażnikiem.

 

 

Spróbowałem wziąć jakąkolwiek rzecz, ale niestety zostałem poinformowany, że mogę ją wziąć tylko wtedy, gdy skończę kurs na mechanika. Uderzyłem strażnika małym młoteczkiem w kolano. Ten kopnął okrągłą część. Dzięki temu na podłogę spadł wykrzyknik. Zabrałem go. 

 

 

 

Przyjrzałem się jeszcze raz obrazom wiszącym na ścianie. Obraz strażnika mechanika z lewej, nieco odstawał, więc go zabrałem, po czym ponownie spojrzałem na obrazu, czytając wierszowane epitafia pod nimi. Na dole, w ostatnim wersie miałem cyfrę – nazwę koloru i znów cyfrę. Ten układ powtarzał się na każdym obrazie. To swoisty kod, którego brakowało na obrazie strażnika – mechanika, tego, którego zabrałem. Musiałem go odkryć. Przyjrzałem się zatem tekstom bardziej dokładnie.

 

 

 

 

Podszedłem do strażnika i użyłem na nim obrazu. Ten poprosił mnie o kod. Najpierw wybrałem zatem cyfrę 4, potem kolor niebieski, a na koniec cyfrę 0. Teraz mogłem zabrać potrzebne mi rzeczy. Zabrałem zatem wiaderko bezbarwnego lakieru i klucz imbusowy. Podszedłem do nakręcanego pudełka i użyłem na nim klucza imbusowego. Teraz przekręciłem go i zabrałem flagę. Spojrzałem jeszcze na lejek ekspresu do kawy. Znajdowało się w nim nieco mielonej kawy. Wlałem więc przez lejek bezbarwnego lakieru do dzbanka.

 

Zabrałem dzbanek, w którym miałem teraz czarny lakier. Zamoczyłem w nim wykrzyknik, otrzymując wykrzyknik pokryty czarnym lakierem i wróciłem na defiladę strażników. 

 

 

Umieściłem flagę na klatce (kliknąłem na klatkę, nie na papugę), zasłaniając klatkę. Papużka poszła spać.

 

Teraz musiałem jakoś pozbyć się strażników. Użyłem więc swego fleciego nosa, czyli kliknąłem na ikonkę nosa w ekwipunku, w prawym, dolnym rogu. Kilka razy użyłem klawisza numerycznego 1, czyli zatkałem pierwszą dziurkę fletu. Dzięki temu ustawiłem strażników tak, by nie stali blisko klatki z papugą. Na zniszczonym moście użyłem wykrzyknika pokrytego czarnym lakierem. W ten sposób zrobiłem wspaniałe ślady. 

 

 

 

Teraz ponownie użyłem mojego nosa, zagrałem tylko raz i obserwowałem jak strażnik za strażnikiem spadają w przepaść.

 

Udałem się zatem w przejście z prawej i znalazłem się przed punktem kontrolnym.

 

 

Tu natknąłem się na strażnika, który uważał mnie za przestępcę poszukiwanego listem gończym. Spojrzałem na list gończy wiszący na ścianie. Faktycznie byłem poszukiwany. Dałem zatem strażnikowi list Laury.

 

 

Gdy ten odwrócił się, by spojrzeć co znajduje się tam, wedle treści kartki, umieściłem na liście gończym obraz, który miałem w ekwipunku, obraz strażnika mechanika. 

 

 

Strażnika zaaresztował samego siebie, więc mogłem wejść do laboratorium.

 

 

W laboratorium znajdowała się już Laura. W szklanej gablocie, wypełnionej wodą tkwił jej ojciec. Zauważyłem też dziwnego jegomościa, który polując na muchę uruchamiał czerwony przycisk, rażąc prądem ojca Laury. 

 

 

Porozmawiałem z Laurą, która nie chciała ze mną iść, chciała zostać z ojcem. Spojrzałem na Reminepo. Zabrałem dłoń w kształcie pięści, wtykniętą z lewej strony. Zerknąłem jeszcze na linię montażową, na mechanizm ramiona, którymi kierował Reminepo telepatycznie. Przyjrzałem się schematom na ścianie i kratce. 

 

 

 

Gdy spojrzałem na kratkę, zobaczyłem tego dziwnego człowieka, który gonił za muchą. Wróciłem do laboratorium, spojrzałem jeszcze na windę i wróciłem w stronę hangaru, czyli w lewo. Udałem się po schodach na górę. 

 

 

 

Kolejny raz znalazłem się w sali tronowej. Moje wspomnienia wróciły. Wcale nie chciałem tu być. Usłyszałem jakiś dziwny dźwięk za obrazem. Poznałem agresywnego jeża Conroy’a. Fonk gubił igły, więc zabrałem jedną z nich. Zerknąłem jeszcze do apteczki, z której wyciągnąłem rybi olej i krople nokautujące. 

 

 

 

Gdy tylko to zrobiłem, pojawił się Bazylianin.

 

Było ich już coraz więcej, więc musiałem się spieszyć. Polałem pacynkę kroplami nokautującymi i dałem ją Fonkowi, ale nic to nie dało. 

 

 

Zabrałem pacynkę i usiadłem na tronie Conroy’a. Gdy to zrobiłem, z tronu wyskoczyła sprężyna. Zabrałem ją. 

 

 

Połączyłem dłoń (pięść) ze sprężyną, otrzymując dłoń na sprężynie. Wylałem na nią krople nokautujące. Miałem zaprawioną rękawicę na sprężynie. Przyjrzałem się modelowi Asposii, który wyglądał bardzo smutno. Zabrałem model Bazylianina. Przeszedłem nieco w lewo i przyjrzałem się dziełu sztuki. Zdjąłem z niego pokrywę i znalazłem cukier puder. Zamoczyłem w nim model Bazylianina oraz pacynkę Cinroy’a. 

 

 

 

Pacynkę dałem jeżowi. Pozbywając się go. Jego atak spowodował, że na dół spadł żyrandol.

 

 

Użyłem modelu Bazylianina pokrytego cukrem pudrem na obrazie. 

 

 

W ten sposób ujawniłem odciski palców znajdując się na obrazie, tuż przy niewielkim otworze. Włożyłem w ten otwór igłę i tron zamknął się, otwierając mi przejście. 

 

 

 

 

Zerknąłem jeszcze na potrzaskany żyrandol i zabrałem leżący obok diament. Wróciłem do hangaru, a następnie do laboratorium.

 

 

Umieściłem zaprawioną rękawicę na sprężynie w windzie. 

 

 

Teraz spojrzałem przez kratę. Wylałem rybi olej na przycisk windy na ścianie z prawej. 

 

 

 

 

 

Doktor Reminepo wskazał na rysunku diament. Skoro miałem go przy sobie, dałem go ojcu Laury.

 

 

 

 

Zabrałem tarczę. Przyjrzałem się pokrywie silnika Bazylianina, w której był ukryty jego mózg. Zerknąłem także na spadochron hamujący i udałem się do Wietrznej kaplicy.

 

 

Tutaj zobaczyłem gołębia Laury, który dziobał rybę. Zabrałem więc Dziobaka i rybę. Wziąłem też śpiącego Fosfosa. 

 

 

 

Wróciłem do recepcji.

 

 

W recepcji leżał kolejny śpiący Fosfos, więc go zabrałem i udałem się przed bramę. 

 

 

Zabrałem ostatniego, trzeciego Fosfosa i wróciłem na wewnętrzny dziedziniec.

 

 

Umieściłem wszystkie trzy śpiące Fosfosy w spadochronie hamującym. Aby umieść spadochron do góry, użyłem kolejny raz swojego nosa i zagrałem melodię.

 

 

Umieściłem tarczę na rabacie i przekręciłem ją tak, by była skierowana w stronę Bazylianina. Wcisnąłem przycisk wyzwalający na grzebiecie Bazylianina.

 

 

 

 

W ten sposób otworzyłem pokrywę silnika i wydostałem mózg Bazylianina. Wziąłem też oczy odkamieniające i wróciłem do recepcji.

 

 

Zabrałem gumy kulki leżące w misie na ladzie. Guma była twarda jak kamień. Spróbowałem zabrać również lustro, ale Steve mi na to nie pozwolił. Porozmawiałem zatem z jednym i z drugim.

 

 

Próbowałem zabrać jego odłamki, ale były zbyt ostre. Wyszedłem zatem za bramę.

 

 

Dałem gumę Gorfelinie. Gdy zrobiła z niej balon, użyłem na nim mózgu Bazylianina.

 

 

 

Teraz miałem lepki mózg Bazylianina. Wróciłem do recepcji.

 

 

Użyłem lepkiego mózgu Bazylianina na odłamkach lustra leżących na ladzie.

 

 

W ten sposób miałem lustrzaną kulę. Wróciłem do wietrznej kaplicy.

 

Powiesiłem lustrzaną kulę na haku na pierścieniach. Pojawił się Conroy, który chciał bym wrócił z nim do pałacu. Nie mogłem się na to zgodzić. Rzuciłem więc w nim rybą.

 

 

Conroy próbował mnie zamienić w kamień, ale tym razem to mu się nie udało. Wróciłem więc na wewnętrzny dziedziniec.

 

 

Umieściłem rybę na przycisku wyzwalającym. Zabrałem oczy zmieniające w kamień z lewego Bazylianina. Umieściłem oczy zmieniające w kamień na moim Bazylianinie, tym z prawej. Wróciłem do wietrznej kaplicy.

 

 

Znów pojawił się Conroy, w którego tym razem rzuciłem ptakiem. Ten wylądował na moim Bazylianinie i widząc rybę, zaczął ją dziobać uruchamiając przycisk. Niestety to nie zadziałało. Wróciłem więc na zewnętrzny dziedziniec.

 

 

Przekręciłem tarczę tak, by była skierowana na drzwi prowadzące do wietrznej kaplicy. Upewniłem się, że w Bazylianinie z prawej (tym na którym przyleciałem) umieszczone są oczy zmieniające w kamień. 

 

 

 

Zabrałem ptaka i wróciłem do Wietrznej kaplicy.

 

 

Gdy pojawił się Conroy rzuciłem w niego ponownie gołębiem, a ten kolejny raz wylądował na moim Bazylianinie i uruchomił przycisk. Tym razem Conroy zamienił się w kamień, po czym rozpadł się.

 

 

Zabrałem jego wisiorek z Fosfosem i udałem się na wewnętrzny dziedziniec.

 

 

Wyciągnąłem z mojego Bazylianina oczy zmieniające w kamień i umieściłem odkamieniające. Zabrałem Dziobaka i rybę i wróciłem do Wietrznej kaplicy.

 

 

Powiesiłem wisiorek z Fosfosem na dekoracji, nad miejscem po strzale. 

 

 

 

Wróciłem na wewnętrzny dziedziniec.

 

 

Umieściłem odkamieniające oczy w moim Bazylianinie. Wcisnąłem przycisk wyzwalający i odczarowałem część dynastii. Niestety nie uratowało mi się odczarować rodziców. Postanowiłem za to ratować Asposian i oczywiście Laurę i jej ojca.

 

 

Przystąpiłem do dzieła kończąc tą opowieść.

 

POPRZEDNIA

Lost Horizon 2 - solucja, poradnik

NASTĘPNA

The Lost Chronicles of Zerzura