Tamer Adas | 13 stycznia 2018, 12:15
Denzel Washington postanowił opowiedzieć zupełnie nową opowieść skoncentrowaną wokół pewnej czarnoskórej rodziny. Oto nasza recenzja filmu Płoty (2016).
Płoty opowiadają historię dziejącą się w latach 50. XX wieku, które zdecydowanie nie były łatwe dla żadnej amerykańskiej rodziny. Głowa rodziny - Troy Maxson, niegdyś bardzo dobry zawodnik (baseballista) w wyniku pewnych wydarzeń oraz opinii na temat czarnoskórych musiał zrezygnować ze swojej roli na rzecz ciężkiej pracy oraz poświęcenia się swojej przyszłej żonie - Rose. Akcja przenosi nas do momentu, gdy Cory cały czas ma nadzieję na swoją zawodową karierę sportową, jednakże ojciec zdecydowanie nie jest z tego zadowolony. Matka oraz brat z poprzedniego związku - Lyons starają się go wspierać w realizacji marzeń. Z kolejnymi minutami poznajemy wszystkie postacie oraz rosnące napięcie, które doprowadza do zdarzenia absolutnie odmieniającego losy całej rodziny.
Akcja przedstawia nam relacje rodzinne i nie tylko, a to wszystko zostało zamknięte w bardzo małym obszarze, dzięki czemu nie tylko udało się zaoszczędzić sporo pieniędzy, ale także umożliwia wczucie się w codzienne życie rodziny i ich zajęcia w trakcie kolejnych zdarzeń. Obserwujemy jak z czasem wszystko się przeobraża i nabiera coraz większego znaczenia, niestety powolna akcja filmu przez cały czas stanowi moim zdaniem wadę filmu, gdyż zbytnia monotonia nie przypomina tej związanej ze zwykłym, nudnym życiem. Od filmu momentami uciekałem, w poszukiwaniu czegoś godnego uwagi... Rodzina, pomimo niezłego aktorskiego rzemiosła, nie przypomina prawdziwej, nie łączą ją głębsze emocje, a jedynie scenariusz. Wątek odrzucenia społecznego i "kontaktu z rasizmem" powinien być podstawą pod przeszłość akcji, lecz w praktyce jest on mocno naciągany oraz wskazuje jedynie chęć agresywnego przemówienia do widza hasłem głośnym "rasizm to zło". W trakcie pojawia się także inny problem, a mianowicie próba przedstawienia zbawczego udziału czasu, który nie tylko ma uczyć, ale także wpływać na podsienie się poziomu dojrzałości ludzi. W trakcie 133 minut widzimy, że pomysł na opowiedzenie kameralnej opowieści o pewnych trudnych tematach zwyczajnie zaorano wciskaniem "nowoczesnej" problematyki, ewidentnie nastawionej na zgarnięcie jakiś nagród w bardzo słabym stylu naciągania i wyolbrzymiania czegoś, co w rzeczywistości nie występuje.
Scenariusz jest tak naprawdę sztucznie przedłużony, gdyż zarysowanie postaci i późniejszych ich problemów rozkręca się zdecydowanie zbyt wolno, w efekcie czego do zakończenia podchodzimy raczej ze stosunkiem, zamknięcia wątku, aniżeli podejścia klasycznego, czyli chcąc poznać zakończenie. To z resztą jest słabe, zupełnie nie pasuje do reszty filmów i ponownie w moim mniemaniu miało na celu przeidealizowanie i udokumentowanie pewnej tezy postawionej Denzela Washingtona. Niestety popełnił on błąd i pomylił się, lecz nie o tym jest ten tekst.
Pomimo, że obsada aktorska to jedynie kilka osób, to jednak udało się zachować odpowiednio wysoki poziom, abyśmy mogli uwierzyć w uczucia towarzyszące bohaterom. Denzel Washington (jako Troy Maxson), Viola Davis (jako Rose Maxson), Stephen Handerson (jako Jim Bono), Russell Hornsby (jako Lyons Maxson), Jovan Adepo (jako Cory Maxson), Mykelti Williamson (jako Gabriel) pokazali się z bardzo dobrej strony i to dzięki nim film ma ostatecznie tak dobre przyjęcie odciągając uwagę od tego o czym w głębi jest. Udaje im się wywołać w sobie oraz nas pewne emocje wznoszące całą produkcję na trochę wyższy poziom odbioru i doświadczenia.
Wizualnie film doskonale oddaje biedę i słabe warunki obowiązujące w tym okresie historycznym w Stanach Zjednoczonych, przy czym należy pamiętać o tym na jak małej przestrzeni rozgrywa się cały film i jego akcja. Niestety poza głównym domem nie zobaczymy nic więcej ponad mały fragment ulicy, co w ramach ograniczenia projektu ma sens, lecz z pewnością nie jest w pełni satysfakcjonujące. Scenografia i jej zawartość, tak jak stroje i styl są spójne i zgrane ze sobą, dzięki czemu oglądanie oraz słuchanie i czerpanie atmosfery jest naprawdę przyjemne.
Płoty to moim zdaniem mocno przereklamowany film, który zaprzepaścił pomysł na dobry film, przekształcając go w jakiś wizualny i pseudo moralny kompas dla ludzi, mając poczuć się źle z jakimiś wydarzeniami i opiniami. Denzel Washington w trakcie zapomniał o stworzeniu filmu i zaoferował papkę dla ludzi z pewnym syndromem wstydu wobec przeszłości i ich zdaniem niedocenienia pewnej grupy ludzi. Jest to klasyczny błąd, w którym zwykły problem przemieniono w słaby film mający drugie, "poprawniejsze" znaczenie nie mające realnego przełożenia na to z czym powinniśmy się mierzyć. Szkoda, gdyż z każdą minutą film robi się coraz gorszy i ostatecznie staje się nudny i prowokacyjny wręcz. Bawiłem się dosyć słabo i moim zdaniem nie warto sobie tą produkcją zaprzątać głowy, a ocena 6/10 wynika przede wszystkim z wartości wizualnych.
Śledź nas na google news - Obserwuj to, co ważne w świecie gier!
Komentarze [2]:
Jakoś nie jestem zaciekawiony tym filmem, Denzela Washingtona jako aktora lubię zwłaszcza z The Book of Eli bo uwielbiam postapo a on w tym filmie bardzo przekonująco w mojej opinii zagrał. Jeżeli chodzi o tematykę rasizmu to w głowie mam głównie film z Clintem Eastwoodem pod tytułem Gran Torino.
Wszelkie Prawa Zastrzeżone.
Używamy informacji zapisanych za pomocą cookies i podobnych technologii m.in. w celach reklamowych i statystycznych oraz w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu
Danzel Washington w każdej produkcji super postać kreował i bez obejrzenia tego filmu nie skreślałbym go. Na pewno jest równie dobry co pozostałe.