W dzieciństwie: Doom

Masmix | 11 października 2014, 15:00

Dużo potworów? Jest! Magazynki pełne amunicji? Są! Poczucie nieuchronnej śmierci? Jest! Takie właśnie akcje uwielbiałem jako dziecko w następnej gdzie z cyklu "W dzieciństwie"... Doom. Zanim jednak dojdziemy do tego dlaczego uwielbiałem takie momenty zacznijmy od początku.

Kiedy byliśmy mali często chodziliśmy do pracy taty. Tam, kiedy tylko był wolny komputer siadaliśmy, uruchamialiśmy MS DOS i po niebieskich kolumnach docieraliśmy do wyczekiwanej gry.

Nie liczyła się fabuła tylko czysta rozwałka posłańców belzebuba. Szybkie przejście do końca etapu i mapka pokazująca progres. To było właśnie to co cieszyło najbardziej.

Były również inne rzeczy przynoszące satysfakcje. Jedną z nich było zdobycie nowej pukawki. Uśmiechnięta od ucha do ucha postać naszego bohatera sugerowała jeszcze lepszą zabawę. Nowa broń, strzał i śmierć na miejscu! Nie było nic lepszego dla małego dziecka nastawionego na niszczenie przeciwników.

Drugim interesującym aspektem było odkrywanie mapy. Nie chodzi tu o zwiedzanie, ale o pojawienie się tych zwykłych kresek podczas włączonego podglądu. O! Tu jeszcze nas nie było, trzeba wrócić i odkryć. Nie przeszkadzało, że trzeba wrócić cały poziom, żeby coś odkryć.

Nowy potwór zawsze wzbudzał ciekawość. Jak się porusza, atakuje czy jakie wydaje dźwięki. Posyłanie ich do grobu, zwłaszcza z nowej śmiercionośnej broni przyprawiało o kolejny uśmiech na twarzy.

Zakrwawiona twarz naszego bohatera pokazywała, że walka była zacięta i nie łatwa. Im dalej tym było trudniej. Mnóstwo amunicji, ogromy arsenał pozwalał szerzyć śmierć, pożogę i zniszczenie gdzie tylko było to możliwe.

Jak już zauważyliście na grę patrzyłem przez pryzmat niszczenia i zabijania wszystkich i wszystkim co było pod ręką. Dawało to niesamowitą frajdę komuś dla kogo nie liczyło się nic więcej. Bo czego można chcieć więcej mając 8 lat? 

Śledź nas na google news - Obserwuj to, co ważne w świecie gier!

Komentarze [2]: