Izometryczny rzut i... nic podobnego w DOS a PoE, o nowych RPG-ach

Izometryczne położenie “kamery” w grach miało spore znaczenie i ukształtowało wiele produkcji  także te nowocześniejsze i wychodzące w ostatnim okresie. Pomimo tego, że Divinity: Original Sin 2 ukazało się w 2017 roku, to niedawno otrzymaliśmy polską wersję językową stanowiącą nowe otwarcie dla tego tytułu. Przy okazji kilka dni temu oficjalnie na rynku ukazało się Pillars of Eternity 2: Deadfire, które jedynie z pozoru przypomina ten czy wiele innych, podobnych gier. 

 

No właśnie mowa tutaj jednak o podobnych tytułach,  które często nie łączy zbyt wiele, poza bardzo powierzchownymi elementami, które można także znaleźć w innych tytułach. W poniższym tekście postaram się rozbić dwa wspomniane tytuły na części składowe posiadające zarówno cechy wspólne jak i te stanowiące wyraźną granicę. W tym przypadku obie strony reprezentować mogą naprawdę sporo interesujących aspektów. Rozpocznijmy zatem od…

 

Bardzo często gracze widząc ten rodzaj ułożenia “kamery” automatycznie mają w oczach pewnego typu klisze, często związane z takimi legendami jak Baldur’s Gate czy Neverwinter Nights. Na przestrzeni wielu lat gatunek szeroko rozumianych staroszkolnych RPG-ów, ewaluował jednakże to właśnie Izometryczna perspektywa pozostała całkowicie nie zmieniona i dalej odgrywa istotną rolę na rynku gier.  

 

To właśnie Pillars of Eternity 2: Deadfire kontynuuje mocną inspirację ze znanych legend, jednakże wprowadzone nowe pomysły i rozwiązania zgodne z aktualnym stylem programowania pozwoliły na doskonałe odświeżenie formuły. Divinity: Original Sin 2 wprowadza przełamanie kilku schematów dodając do nich sporo głębi taktycznej i połączeń sprawiających, że jesteśmy w stanie być jeszcze niebezpieczniejsi, wykorzystując do tego otoczenie oraz zależności systemu walki. 

 

 

 

    2. Kierowanie grupą bohaterów

Pillars of Eternity II: Deadfire - wrażenia przedpremierowe

Obie gry charakteryzują się bardzo dużą objętością oraz zawartością,  dzięki której jako gracze mamy okazję wsiąknąć w wykreowane światy. W tym wypadku studia dostarczają to co gracze kochają najmocniej i to co tak naprawdę w obecnych czasach stanowi bardzo ważny punkt dla całego gatunku. Wobec masy otwartych światów z małą ilością treści oraz pseudo-MMO tytułów to właśnie RPG-i wciąż doskonale zapewniają nam zabawę na sporych obszarach ze dużą ilością różnorodnych aktywności, niekiedy z kilkoma rozwiązaniami. Aż szkoda, że deweloperzy nie zauważyli tego faktu i w przypadku wielu studiów stawiają na schemat opracowany dawno temu przez francuskiego giganta w postaci Ubisoftu. 

 

The Last of Us czy God of War uwidoczniły kwestię budowania ciekawych relacji pomiędzy więcej niż jednym bohaterem. Dotychczas motyw ojcowski przebija się najczęściej, jednakże nie może uciec uwadze także seria Śródziemie i znajomość Taliona z Celebrimborem. Nie sposób jednak zapomnieć o tym, że zespoły w staroszkolnych RPG-ach potrafiły dysponować kilkoma ciekawymi charakterami i wynikającymi z nich relacjami. 

 

 

    5. Humor, a ogół fabularny

Osobiście uważam, że w tego typu produkcji implementacja zaklęć, czarów czy umiejętności posiadających aktywny friendly fire nie powinna mieć miejsca, ponieważ zabija to niemalże całkowicie  wszelkiej maści umiejętności obszarowe czy strefowe. Nikt z nas nie chce w takich wariantach inwestować cennych punktów doświadczenia czy ulepszeń na kwestie ataków, z których korzystać będziemy jedynie okazyjnie. Ma to wpływ nie tylko na wygodę, ale także naszą strategię i balans rozgrywki, gdyż nie zawsze bezpośrednie rozwiązania stanowią najlepsze i najskuteczniejsze wyjście z niebezpieczeństwa. 

 

Teoretycznie mamy tutaj do czynienia z podobnymi grami, lecz ekipy deweloperskie zdecydowały się na wybranie odmiennego od siebie stylu graficznego. Okej, oba starają się naśladować realizm, jednakże gdy przyjrzymy się bardziej szczegółowo Pillars of Eternity 2: Deadfire i Divinity: Original Sin 2 to dostrzeżemy wyraźne różnice w wielu aspektach. Warto jednak zauważyć, że to wciąż bardzo do siebie podobne produkcje przy innym dokonaniu Obsidian Entertainment, czyli Tyranny gdzie mamy do czynienia z cel-shadingowym stylem. Miejsca, które zwiedzimy w obu przypadkach są naprawdę wyjątkowe i pomimo, że czasem zahaczają o podobne motywy, to z dłuższej perspektywy i tak obie gry odjechały w odmienne kierunki. 

 

 

Od kilku lat cały świat na różne sposoby stara się poszukać czegoś alternatywnego do dawniej niegdyś many. Sporą popularnością cieszą się cooldowny na czas danej tury czy zwykłego okresu czasu. Obie produkcje właśnie z tego korzystają, choć osobiście mam wrażenie, że turowa walka spisuje się skuteczniej w tej maści. Nie można jednak nie zauważyć, że zarówno Obsidian jak i Larian cały czas szukają nowego rozwiązania na wiele lat.  

 

Oczywiście na rynku pojawiło się już i pojawi się w przyszłości wiele produkcji, które bez wątpienia będą rozszerzać ten gatunek i jego rolę w całej branży gier. Najważniejsze jest jednak to, że mając tak mocne produkcje jak właśnie Pillars of Eternity 2: Deadfire i Divinity: Original Sin 2 można spoglądać w przyszłość z dużym optymizmem, gdyż wiele interesujących projektów możemy poznać za kilka miesięcy. Szczegółowych recenzji wspomnianych wyżej tytułów możecie spodziewać się w najbliższym czasie.