Yestreday Origins - poradnik, solucja

 

 

Na tej płaszczyźnie czasowej możemy grać na przemian dwójką bohaterów i współpracować razem. Na początku wcielamy się w Johna.

 

 

Odebrałem wiadomość na telefonie, wiadomość video, którą codziennie do siebie wysyłałem.

 

 

Przypominałem w nim samemu sobie kim jestem, w razie gdyby umarł, a potem wracając do życia zapomniał wszystko z poprzedniego życia. Dzięki temu do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: " www".

 

Przestawiamy na Pauline.

 

 

Spojrzałam w lustro, w którym zobaczyłam twarz pełną zmarszczek, z którymi postanowiłam coś zrobić. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: " zmarszczki". Zajrzałam do szafki na dole, z której zabrałam suszarkę, lakier do włosów i krem na zmarszczki. Przyjrzałam się wszystkim przedmiotom. Odkręciłam pudełko z kremem. Wewnątrz znajdowała się kula do pistoletu, zabrałam ją. Zajrzałam pod denko lakieru do włosów, zdjęłam je i znalazłam tłumik, którym tam ukryłam przed Johnem. Na koniec przyjrzałam się suszarce, otworzyłam ją i wydostałam broń. Połączyłam ją z tłumikiem i włożyłam jedną kulę do magazynku. Wystarczy, by pozbyć się zmarszczek. 

 

 

 

Weszłam pod prysznic , na którym użyłam spostrzeżenia: "zmarszczki" i broni z tłumikiem. Gdy się zabiję, powrócę do życia wolna od zmarszczek.  Zrobiłam to zatem bez wahania. 

 

 

Zanim Pauline odzyska przytomność, działamy jako John.

 

 

Spojrzałem na szafkę nocną, na której leżała moneta, prezent od Borysa, jedynego przyjaciela z czasów zanim stałem się Johnem Yesterday. Podniosłem także dziennik ojca Pauline, w którym zapisywał wszystko, czego dowiedział się  o Zakonie Cielesności i jego założycielu, Ginesie De Ordunio. 

 

 

 

W tym czasie Pauline wróciła do żywych.

 

 

Chwilę później odezwał się dźwięk domofonu. To był Borys, który koniecznie chciał, byśmy zeszli na dół, podobno miał nam coś ciekawego do powiedzenia. Zeszliśmy zatem na dół, gdzie przydzieliliśmy sobie dzisiejsze zadania. John miał znaleźć jakiś prezent dla Victorii Baxter, której zamierzaliśmy sprzedać rzeźbę Nio. Ja zaś miałam poszukać dokumentów owej rzeźby i zrobić zdjęcia, zaś Borys, przeparkować Vana.

 

 

 

Pomyślałam, stojąc w moim warsztacie, że mogłabym spędzić tu całe życie, odnawiając graty, słuchając muzyki i zapominając o świecie. Musiałam się jednak rozejrzeć, bo przecież miałam masę rzeczy do zrobienia.  Przyjrzałam się półce wiszącej nad stolikiem z lewej strony. Z kubka z pędzlami na górze, zabrałam cieniutki, nowiutki pędzelek. Spojrzałam przy okazji na zdjęcie ojca. Z niższej półki wzięłam tusz do malowania na gumie i drewnie, który długo schnie oraz preparat do przyspieszania wysychania tuszu, w areozolu. Przyjrzałam się zdjęciu trójwymiarowego modelu monet, stworzonego na podstawie wspomnień Johna. Ze stolika podniosłam młotek, po czym przyjrzałam się skrzyni stojącej na podłodze. Otworzyłam zamki po jednej i drugiej stronie. Niestety sworzeń na środku siedział zbyt sztywno, nie mogłam go niczym przesunąć. Spróbowałam użyć młotka, ale tym mogłam tylko uszkodzić sworzeń. Potrzebowałam gumowego. Tylko gdzie on był? Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: " młotek". Przyjrzałam się obrazom leżącym po przeciwnej stronie. Z tyłu ukryty był obraz z roku 1880, który przyszykowałam dla mojej przyjaciółki Wydry. Od niej dostałam także kamerę przemysłową, która leżała z przodu. Zerknęłam na lampę, po czym przyjrzałam się w końcu rzeźbie, którą mieliśmy zamiar sprzedaż:

 

 

Zerknęłam jeszcze na figurkę upadłego anioła z prawej. 

 

 

 

Opuściłam warsztat i podeszłam do Borysa. Zagadałam do niego i po chwili miałam już gumowy młotek. Wróciłam więc do warsztatu i użyłam  na sworzniu w skrzyni gumowego młotka, by się go pozbyć i otworzyć wieko. Ze skrzyni wyciągnęłam aparat, prezent od Johna i specjalistyczną lupę, która świetnie nadawała się do zadań specjalistycznych, wymagających dokładności. Spojrzałam też na książki. 

 

 

 

Przyjrzałam się aparatowi , obróciłam go i okazało się, że brakowało karty pamięci. Opuściłam więc po raz kolejny warsztat i ruszyłam na zaplecze sklepu, do Johna (wejście na przeciwko). Najpierw przyjrzałam się mu:

 

 

Porozmawiałam z nim na każdy temat, po czym wróciłam do warsztatu i użyłam aparatu na rzeźbie, ale pojawił się napis: " Nie można zapisać danych, włóż kartę pamięci do wejścia SD". Wróciłam więc do Johna. W ekwipunku pojawiło się spostrzeżenie: "karta pamięci", użyłam go na Johnie, a ten obiecał, że jej poszuka. 

 

Przestawiamy na Johna.

 

 

Pracowałem przy komputerze, szukając jakiś informacji o Victorii Baxter, zastanawiając się co mogłem jej podarować. Przeglądając Internet, odnalazłem w końcu informacje o jej miłości do tytoniu. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: " Baxter". Udało mi się znaleźć także rodową pieczęć z misternie zrobioną literą "B" i postanowiłam ją wydrukować. Zanim to zrobiłem, wróciłem do komputera, obróciłem go i wyciągnąłem tkwiącą w nim kartę SD. 

 

 

 

Z kartonowego pudełka stojącego wśród wielu rzeczy, które miałem sprzedać, zabrałem drewniane pudełko, które było puste i byłem idealnym miejscem, w którym mogłem schować prezent dla Baxter. Zerknąłem jeszcze na dzbanek Miśnieński, spojrzałem na gramofon. Usłyszałem znów pewną melodię i ujrzałem rudowłosą dziewczynę. Przyjrzałem się jeszcze figurce Feniksa. Spojrzałem na rzeczy znajdujące się przy ścianie z lewej. Przyjrzałem się tablicy wiszącej nad biurkiem, stół alchemiczny, część mojej przeszłości, po czym powędrowałem na górę, by przyjrzeć się krzyżowi zbudowanemu przez ojca Pauline. 

 

 

 

Zerknąłem na mechanizm otwierający z prawej strony i na środek krzyża, gdzie znajdowały się cztery gwoździki, spojrzałem na dół krzyża, by przypomnieć sobie jak otwierałem szufladę w krzyżu, gdzie schowany był dziennik ojca Pauline, Pettita. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "krzyż". Zszedłem i na dół i tym razem powędrowałem do sklepu, przechodząc przez drzwi na wprost. Zabrałem fajkę leżącą między dwoma posążkami. Miała zostać idealnym prezentem dla Baxter. Przyjrzałem się pudełku stojącemu na ladze. Znajdowało się w nim katalogi. Zabrałem wizytówkę z kieszonki na dole i jeden, czerwony papier do pakowania. Spojrzałem na drukarkę z zamiarem wydrukowania literki B, ale okazało się, że w drukarce brakuje tuszu, sygnalizowała to świecącą się na czerwono lampa. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "wkład atramentowy". Zerknąłem jeszcze na świecznik, tarcze wiszące na ścianie i lampę. 

 

 

 

Opuściłem sklep i wyszedłem na ulicę, gdzie zagadałem do Borysa. Najpierw jednak się mu przyjrzałem:

 

 

Porozmawiałem z nim na każdy temat. Zapytałem go także o rzeźbę, wiedząc, że zanim postradał zmysły, zajmował się wycenami. Twierdził, poznając szczegóły na temat Nio, że powinniśmy żądać za niego 600 tysięcy Euro. Zapytałem go także o tusz, który jak się okazało kupił, z tym, że nie założył. Zakończyłem więc rozmowę i wróciłem do sklepu. Umieściłem tusz w drukarce, po czym zabrałem wydrukowaną pieczęć rodową Victorii Baxter. Połączyłem ją z fajką zamierzając ja udekorować właśnie taką literką B.

 

 

 

Udałem się zatem do warsztatu, by porozmawiać z Pauline. Najpierw jednak obejrzałem jej postać:

 

 

Porozmawiałem z nią, dałem jej kartę pamięci, powiedziałem o pomyśle na prezent dla Baxter i porosiłem, by namalowała dla mnie na fajce rodowe "B". Porozmawiałem z nią także na temat krzyża, a do  ekwipunku Pauline wpadło spostrzeżenie: "krzyż".

 

Przestawiamy na Pauline

 

 

Po wyjściu Johna, umieściłam kartę SD w aparacie, po czym zrobiłam zdjęcie rzeźbie Nio.

 

 

Potrzebowałam teraz tylko znaleźć certyfikat autentyczności, by przekonać Baxter do zakupu no i ozdobienie prezenciku Johna dla Victorii. Wyciągnęłam więc lupę ojca i użyłam na niej fajki, po czym cieniutkiego, nowego pędzelka, wydrukowanej litery "B" i tuszu i zabrałam się za malowanie. 

 

 

 

 

Wkrótce fajka była ozdobiona, pozostało jeszcze tylko utrwalenie literki B, więc użyłam na niej utrwalacza w sprayu i fajka była gotowa. Pozostało odszukać certyfikat. Spojrzałam zatem na podstawę rzeźby, którą mieliśmy sprzedać. Tata podobno coś w niej ukrył, tylko jak ją otworzyć? Użyłam zatem na podstawie spostrzeżenia: "krzyż", a pierścienie z symbolami zaczęły się obracać, słychać było kliknięcie, ale nic się nie działo. Pomyślałam sobie, że są zabezpieczone szyfrem. 

 

 

 

Przyjrzałam się zatem zdjęciu taty, stojącemu na półce na górze. Przypomniałam sobie jak wspominał o zapamiętaniu swoich szczęśliwych lat. W ten sposób do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: " lata", którego użyłam na podstawie, ustawiłam odpowiednio daty (dzieje się to automatycznie), otwierając sejf. W ten sposób dokumenty, które potrzebny były Johnowi, były w moim posiadaniu. 

 

 

 

Opuściłam zatem warsztat i podreptałam do Johna. Dałam mu fajkę i dokumenty oraz kartę SD ze zdjęciami i wyszłam.

 

Przestawiamy na Johna.

 

 

Pozostało zapakować prezent dla Victorii Baxter. Włożyłem zatem fajkę do drewnianego pudełka, w którym umieściłem wizytówkę sklepu. Na koniec użyłem czerwonego papieru do pakowania i mogłem ruszyć na spotkanie z kolekcjonerką. 

 

 

 

Zajechaliśmy pod dom Baxter z piskiem opon. Kazałem Borisowi zostać w samochodzie, a ja podszedłem do drzwi. Zadzwoniłem, wciskając przycisk na domofonie i odezwała się jakaś kobieta. Skłamałam, że jestem umówiony (opcja obojętna), a ta kazała mi chwilę poczekać, po czym zadzwonić kolejny raz. Miałem zatem czas, aby się rozejrzeć. Spojrzałem zatem na ozdoby na drzwiach, na symbol "B" znajdujący się na prawym skrzydle drzwi, na kamerę i na zamek na kartę. Nigdy nie ufałem takim drzwiom, byłem przyzwyczajony do starych, dobrych kluczy. Ponownie zadzwoniłem domofonem i chwilę później znalazłem się już w salonie kolekcjonerki. Nie wiedziałem, że byłem przez nią i jeszcze przez kogoś obserwowany.

 

 

Porozmawiałem z Victorią Baxter, choć zachowywała się co najmniej dziwnie i agresywnie, wciąż powtarzając słowo "cholera".  Dzięki rozmowy do mojej kieszeni trafiła jej wizytówka. Dałem jej dokumenty i kartę SD ze zdjęciami, które natychmiast poszła obejrzeć. Gdy zniknęła za drzwiami, przypomniałem sobie, że nie dałem jej prezentu w postaci fajki, ale zawsze mogłem to zrobić, jak wróci. Wykorzystałem jej nieobecność, by się rozejrzeć, zresztą sama mi to zaproponowała. Spojrzałem zatem na kamiennego samuraja z żelaznej zbroi, patrząc na :

 

 

 

 

 

Zerknąłem jeszcze na księgę stojącą na podwyższeniu i na kominek po drugiej stronie, po czym ruszyłem stronę pianina, stojącego na zewnątrz. Spojrzałem na nuty - Requiem Mozarta. Dotknęłam klawiszy i zacząłem grać. Znów usłyszałem ten samą melodię i zobaczyłem rudowłosą kobietę.

 

 

Podszedłem do drzewka w doniczce. Zdjąłem żywicę rafinowana za pomocą karty, którą dostałem od Baxter. Podniosłem przenośny zraszacz i wróciłem do salonu. 

 

 

 

Tu na okrągłym stoliku, leżała książka o której wspominała Baxter, a przynajmniej tak myślałem. Zwilżyłem nieco za pomocą przenośnego zraszacza jej kopertę i zobaczyłem znajomą mi literę "Y". Musiałem otworzyć kopertą i przyjrzeć się książce bliżej, więc użyłem na paczce najpierw katany, a potem karty z żywicą, by móc ją ponownie zakleić. 

 

 

 

Moje przypuszczenia stały się prawdą. W kopercie znajdowała się księga z symbolami, którą znałem. Po raz kolejny wróciły wspomnienia, ale były teraz bardzo silne i przeniosły mnie w zupełnie inne miejsce i inne czasy, do jednego z moich wcieleń. 

 

 

 

 

 

 

Następnego dnia mnisi spieszyli do swoich porannych obowiązków, wszyscy z wyjątkiem mnie. Przypomniał mi się Giuseppe i ta księga. Postanowiłem odszukać bibliotekę i ową tajemniczą księgę. Gotów byłem nawet zginąć. Spojrzałem na mój pulpit, moje miejsce pracy w skryptorium, po czym na szafę za mną. Z górnej półki zabrałem sól, artykuł pierwszej potrzeby, kiedy zimą lód pokrywa okna i drzwi. Przyjrzałem się papierowi, który leżał na półce, zabrałem cyrkiel leżący na najniższej półce, po czym podszedłem na pulpitu Giuseppe i zerknąłem na niego. Zabrałem leżącą tam pustą szpulkę. Spojrzałem na żyrandol, przypominając sobie pewien kawał brata Giuseppe. Zerknąłem na parapet w oknie, przy moim biurku. Leżała tam chusta, która wczoraj zawiązano mi na oczach, prowadząc mnie do biblioteki. Bałem się jej dotknąć, gdy to rozbiłem w mojej głowie pojawił sie jakiś dziwny człowieczek, który mówił coś o czasie, po czym po raz kolejny przeniosłem, tym razem w wizji do biblioteki, przed tragedią.

 

 

 

 

Byłem tu, bo musiałem sobie przypomnieć jak najwięcej szczegółów potrzebnym mi do określanie gdzie może znajdować się owa biblioteka. Najpierw jednak postanowiłem przejrzeć się samemu sobie:

 

 

Zerknąłem także na brata Ursusa, czyli mnicha z bliznami na twarzy, który nie mówił, nie pisał ani nie czytał:

 

 

Skoro już patrzyłem w tę stronę, to moją uwagą przykuła krata na dole, za jego plecami. Przypomniałem sobie, że gdy stałem blisko niej , czyli na tyłach biblioteki, słyszałem zamierającą melodię. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "chór". Wiedziałem, że jestem blisko kaplicy. Przyjrzałem się kolejnemu mnichowi, tym razem temu łysemu, bratu Toribio:

 

 

Zająłem się teraz postacią Giuseppe:

 

 

 

 

Moją uwagę przykuły okna i witraże z dziwnymi mnichami. Do ekwipunku trafiło  spostrzeżenie: "okna". Zerknąłem na księgę, która leżała na pulpicie przed Ginesem. Teraz mogłem porozmawiać z każdym mnichem, oczywiście tylko w moich wspomnieniach, więc zrobiłem to. 

 

 

Opuściłem bibliotekę, by powrócić do skryptorium. Tu ponownie się rozejrzałem i tym razem spojrzałem na okno przy Toribio. Przypomniało mi się, jak brat Giuseppe opowiadał jak to wkradł się do celi Toribio, wychodząc przez okno. Porozmawiałem z Toribio, który nawet nie próbował  bronić Giuseppe, nie chciał mi także zdradzić gdzie znajduje się biblioteka. Po rozmowie spojrzałem na regał z książkami. Tylko pupilek Ginesa, Toribio mógł dotykać ksiąg na tych półkach. Spojrzałem także na dzwonek, który odzywał się, gdy brat Gines wzywał swojego ulubionego ucznia, Toribio, po czym wyszedłem na zewnątrz. Tu przyjrzałem się nie palącym się świecom i ruszyłem w lewo. Niestety, choć szukałem w całym klasztorze, to nie udało mi się znaleźć drzwi prowadzących do biblioteki. Wróciłem więc do drzwi skryptorium i tym razem wszedłem w drzwi obok, prowadzące do gabinetu Ginesa De Ordyna. Zobaczyłem jak chowa klucz do biblioteki do szuflady swojego biurka. Porozmawiałem z nim. W czasie rozmowy do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "klucz". Opuściłem gabinet i na korytarzu przyjrzałem się okienku prowadzącemu do skryptorium. Było usytuowane bardzo wysoko. Ruszyłem zatem na schody, a potem w prawo, do warsztatu brata Ezequiela. 

 

 

 

Porozmawiałem z nim  i okazało się, że ktoś ukradł litery z jego maszyny drukującej, która miał zaprezentować królowej, w pokazie, który ma odbyć się niebawem. Do mojego ekwipunku jedna skradziona litera E w matrycy. Zapytałem go też o tajną bibliotekę, ale potrzebował więcej szczegółów, by móc odszukać jej położenie na mapie. W czasie rozmowy do ekwipunku trafiło kolejne spostrzeżenie: "rozdarcie". Przyjrzałem się bratu Ezequielowi:

 

 

Jeszcze raz z nim porozmawiałem, pytając go o jego okulary i okazało się, że przypadkiem wyrzucił je przez okno. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "okulary". Przyjrzałem się zatem oknu, od którego wiało chłodem, po czym użyłem na nich spostrzeżenia: "okulary" i wyjrzałem przez okno. Rzeczywiście okulary tam leżały, ale niestety nie miałem jak po nie sięgnąć. Spojrzałem zatem na kominek, na którym wisiała długa lina, którą zabrałem. Ze stolika zaś zabrałem peryskop, w którym brakowało jednego szkła, który jak twierdził brat, kilka dni temu potłukło się. Zerknąłem kamiennej szlifierce, idealnej do polerowania metalu, zerknąłem na maszynę drukarską, której bliżej się przyjrzałem. Brat Ezequiel wyjaśnił mi jej działanie. Ze skrzynki stojącej na podłodze, zabrałem dłuto. Spojrzałem jeszcze na drewniane marionetki wiszące przy suficie. 

 

 

 

Ponownie przyjrzałem się oknu, na którym użyłem spostrzeżenie :" okulary" i długiej liny i udało mi się zdobyć leżące tam szkła brata Ezuquiela. 

 

 

 

Wyciągnąłem z ekwipunku literę E w matrycy, a ponieważ nie zamierzała z niej wyskoczyć, wydłubałem ją za pomocą dłuta. W ten sposób do mojej kieszeni trafiła ostatnia litera "E". Ponownie zagadałem do brata Ezequiela i użyłem na nim spostrzeżeń: "okna" i " chór"  a ten spojrzał na plany klasztoru, po czym wskazał na nich jedno miejsce, wschodnią ścianę z obrazem "Wrota Piekieł". Tam powinno znajdować się wejście do biblioteki. 

 

 

 

Ruszyłem więc tam natychmiast, przyjrzałem się obrazowi w dwóch miejscach, po czym spojrzałem na ramę na jego dole. Znajdowała się tam malutka, metalowa płytka. Włożyłem w jej otwory cyrkiel, obracając ją i odsłaniając dziurkę do klucza, klucza, który obecnie znajdował się w gabinecie Ginesa, w szufladzie jego biurka. 

 

 

 

Spojrzałem jeszcze na stojak na pochodnię, której nie było, po czym zajrzałem do zamarzniętej chrzcielnicy, która tu stała. Pod grubą warstwą lodu, widać było bogato zdobioną płytkę, prawdopodobnie srebrną. Posypałem lód solą, poczekałem chwilę, aż lód stopniał, po czym za pomocą dłuta wydłubałem płytkę. W ten sposób do mojego ekwipunku trafiła niewypolerowana,  srebrna płytka.

 

 

 

Wróciłem więc do warsztatu i użyłam niewypolerowanej srebrnej płytki na kamieniu szlifierki, z zamiarem oczyszczenia jej i wyszlifowania. Powtórzyłem czynność kilka razy, aż była taka gładka, że można było się w niej przejrzeć. Umieściłem ją zatem w miejscu stłuczonego szkiełka w peryskopie. Mogłem od teraz obserwować innych z ukrycia. Udałem się zatem na korytarz i użyłem peryskopu na małym oknie prowadzącym do skryptorium. W ten sposób mogłem obserwować Toribio przy pracy. Zrobiłem to zatem. Dzięki temu do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "szpieg". 

 

 

 

Wszedłem do skryptorium i po raz kolejny przyjrzałem się bratu Toribio. Zwróciłem uwagę na rozdarcie, czyli kawałem materiału wyszarpnięty z prawej strony jego habitu. Zastanawiałem się jak go rozdarł? Użyłem na nim spostrzeżenia: " rozdarcie", a w moim ekwipunku pojawiło się nowe: "złodziej". 

 

 

Wykorzystałem więc na Toribio spostrzeżeń: "szpieg" i "złodziej" i literki E, którą rzuciłem mu prawie pod nogi, mówiąc, że chyba coś upuścił. Ten do niczego się nie przyznał, ale literkę ukradkiem zabrał, chowając ją. Wyszedłem zatem na korytarz, by podpatrzyć gdzie ją ukrył, więc użyłem po raz kolejny peryskopu na małym okienku.

 

 

Zobaczyłem, że chowa literę w jednej z książek na półce. Wróciłem więc do skryptorium i na początku porozmawiałem z Toribio, poruszając temat obrazu "Bramy Piekła", po czym wróciłem do warsztatu i pokazałem szpulkę zabraną z pulpitu brata Giuseppe bratu Ezequielowi. Powiedział mi, że kiedyś była na niej niezwykle cienka nitka, ale chyba już ja całą wykorzystał. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "nić". Wróciłem do skryptorium  i przyjrzałem się pulpitowi, przy którym pracował brat Giuseppe. Użyłem na nim okularów (szkieł) i  szpulki. 

 

 

 

Spostrzegłem bardzo cieniutką nitkę. Udało mi się znaleźć koniec nitki, który zwisając z sufitu, prawie dotykał drewna. 

 

 

Pociągnąłem ją i zadzwoniłem dzwonkiem, pozbywając się na chwilę Toribio. 

 

 

Gdy wyszedł, sięgnąłem po litery, które Toribio schował w książce.

 

 

Wróciłem do warsztatu i oddałem literki bratu Ezequielowi, który bardzo się z tego ucieszył. Powiedziałem mu także, kto je wykradł, a ten chciał natychmiast powiadomić o tym brata Ginesa. Wróciłem więc do skryptorium, w którym nie było już Toribio, nieświadomego, co zaraz go czeka. Opuściłem skryptorium w nadziei wejścia do gabinetu Ginesa, ale stał przed nimi Ursus. Spróbowałem go jakoś przekonać, by mnie wpuścił, ale nic to nie dało. Do warsztatu też nie mogłem pójść, bowiem tam ważyły się losy Toribio. Wróciłem więc do skryptorium. Spod biurka Toribio wyciągnąłem narzędzie tortur zwane kańczug, którym się biczował. Połączyłem je z długą liną, tworząc gigantyczny bicz. 

 

 

 

Wyszedłem przez okno przy pulpicie Toribio. Musiałem jakoś przedostać się do okna prowadzącego do gabinetu brata Ginesa, czyli w lewo. Zarzuciłem zatem najdłuższy bicz (lina z biczem) na drewnianą belkę u góry i przeskoczyłem do okna, wchodząc do gabinetu.

 

 

Od razu zajrzałem do szuflady, z której wydostałem klucz i wróciłem do skryptorium. 

 

 

 

Zaopatrzony w nową zdobycz, udałem się pod obraz "Bramy Piekieł", gdzie włożyłem klucz do dziurki w okrągłej, metalowej płytce, otwierając przejście do biblioteki. Nie wiedziałem, że moim śladem szedł Toribio, który mnie śledził. 

 

 

 

 

Zacząłem czytać księgę, wahając się, czy powinienem, ale moje rozmyślania, przerwali trzej bracia, w tym Gines, którzy wkroczyli do biblioteki. Zazdrosny Toribio, sam zaczął czytać a chwilę później już nie widział. Księga została zabrana i miała być schowana w Watykanie. Mnie jednak udało się przeczytać jest spory fragment. Mówił o przemianie człowieka z istotę nieśmiertelną. Do rytuału potrzebna była odpowiednia moneta, którą udało mi się odtworzyć i narysować. 

 

 

 

Mój nauczyciel chyba był ze mnie dumny. Postanowił, że ruszymy w podróż.

 

 

 

 

 

Po rozmowie z Caytir, wszedłem do kościoła. Spojrzałem na tarczę Sir Rodrica de Gayre'a,  która ozdobiona była głupim symbolem władzy. Przyjrzałem się koronie na górze, w której leżał klucz. Zabrałem go. Otwierało się nim drzwi za którymi nie było nic do ukrycia, czyli drzwi kościoła. Z lewej strony zaś znajdowały się drzwi, do których nikt nie miał dostępu.  Używając klucza zabranego z płaskorzeźby tarczy rodowej, otworzyłem więc drzwi prowadzące go głównej nawy kościoła. Na dole czekał na mnie Gines. 

 

 

 

Na początek rozejrzałem się po kościele. Spojrzałem na figurki przy ścianach, przedstawiające świętych. Oglądając je, wspominałem jakie postępy uczyniliśmy z Ginesem podczas naszej podróży od opuszczenia klasztoru. Przyjrzałem się też kolumnie z lewej, na której znajdowała się rzeźba Alica (ten z łukiem). Spojrzałem w dół. Na podłodze znajdowała się poświęcona przez niego kusza, zabrałem ją. Spojrzałem na kolumnę z prawej, z figurką świętego Edana. Tu na dole zaś znajdował się kołczan ze strzałami, zabrałem je. Przyjrzałem się także krzyżowi, zwracając uwagę na mechanizm obracający i otwory przeznaczone na sól, siarkę, ogień, rtęć i resztą krzyża, który otwierał wejście do krypty. Spojrzałem na witraż w oknie i powędrowałem na dół.

 

 

 

Czekał tam na mnie już mój nauczyciel i mentor Gines wraz ze swoim wiernym sługą Ursusem. Pilnie pragnął mnie wiedzieć. Miał dla mnie kolejną ofiarę, którą miałem się zająć, czyli poddać ją torturom. To dziś miał nastąpić przełom w naszych poszukiwaniach, mieliśmy już wszystko co było nam potrzebne do stworzenia mikstury, będącej kluczem do nieśmiertelności.

 

 

Wkrótce przekonałem się kogo mam dręczyć a potem zabić i choć robiłem to mężczyznom, kobietom, starcom, szlachcicom i służbie, ale nigdy dzieciom. Teraz miałem zająć się właśnie dzieckiem, synem kucharki, który podobno podsłuchiwał. Chciałem w pierwszym odruchu go wypuścić ale od tak dawna marzyłem o tym rytuale, więc postanowiłem, że pomogę chłopcu ale będę udawał, ze go zabiłem i poszukam innej ofiary, która będzie mogła go zastąpić. Gdy eliksir przemiany zadziała, sam go wypiję. 

 

Zabrałem leżące na podłodze narzędzie tortur, zwane "Hiszpańskie buty", które przypomniało mi moje życie zamienione w piekło, po czym spojrzałem na chłopca, który przypomniał mi Alonso:

 

 

Chłopak spał tak mocno, że nie byłem w stanie go obudzić. Udałem się więc na dół. Przyjrzałem się pentagramowi przez chłopcem. Po jego wyżłobieniach płynęła krew ofiar. Zerknąłem na literę "Y" na ołtarzu. Przypomniała mi się pewna kryjówka, ale niestety oprócz niej znał ją również Gines, więc nie mogłem jej wykorzystać do ukrycia chłopca. Przyjrzałem się studni prawdy na środku.

 

 

Wpadłem an pomysł, że gdy dzieciak ucieknie, powiem Ginesowi, żę wpadłem w szał, zabiłem go i wrzuciłem do studni. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "alibi". Zerknąłem także na symbole znajdujące się przy studni. Przyjrzałem się ławkom i rzeźbom przy nich, uświadamiając sobie i przypominając kto przychodzi na nasze "msze". Spojrzałem jeszcze na stojak do tortur i ruszyłem w prawo, przechodząc tuż przy schodach, udając się do warsztatu, w którym pracował Gines.

 

 

 

W miejscu tym znajdowało się mnóstwo przedmiotów, którym mogłem się bliżej przyjrzeć. Na początku zerknąłem na miech. Za nim znajdowała się skrytka, moja skrytka. Wyciągnąłem cegłę i zabrałam najdelikatniejszą rzecz, jaką stworzyłem, obrączkę dla mojej ukochanej Caytir, którą powinienem jej dać. Zamknąłem skrytkę. Do ekwipunku trafiła obrączka z napisem: "Kocham Cię, Yago!" 

 

 

 

Spojrzałem teraz na półkę pod lustrem. Leżało na niej kilka istotnych przedmiotów. Przyjrzałem się najpierw kielichowi, do którego Gines wleje eliksir przemiany. Zabrałem szpulę białej, bardzo cienkiej nici,  z kubka wziąłem skórzaną tubkę, jedną z tych, które gołębie, a czasem inne ptaki przenoszą by dostarczyć wiadomość. Wziąłem też sproszkowany chrzan z Nipponu. Miał on działanie podrażniające nos tak bardzo, że potrafił zbudzić nawet umarłego. Przyjrzałem się jeszcze lustru i swojemu odbiciu. Zajrzałam do wiadra z lewej strony, z którego zabrałem jedną kulkę. Z wiadra z prawej strony, zabrałem zaś piłę. Spojrzałem na szlifierkę, która przypomniała mi brata Ezequiela. Spojrzałem na młot i kowadło, na piec oraz na wiadro wiszące na łańcuchu. Lubiłem dla zabawy wrzucać tam różne rzeczy. Zająłem się teraz regałem z lewej strony, przy ścianie. Tu spojrzałem na czaszkę, na kałamarz z piórem i na kartki. Jedną z nich zabrałem. Wziąłem ten usypiający eliksir, we fioletowej butelce. Spojrzałem również na sproszkowany preparat, zwany Lukrecją, który Ginesowi służył do osładzania wszystkich dziwnych eliksirów. Moją uwagę zwrócił także stół alchemiczny Ginesa, klatce, która tam stała, a w której zwykle znajdowały się szczury oraz na klatkę ze szkieletem psa na górze, psa Ginesa, którego ten zagłodził. Przyjrzałem się rękawicy sokolniczej, której Gines nikomu nie pożyczał. Co by się stało, gdyby się dowiedział, że czasami zabierałem ją, by wysłać list Caytir. Żeby ją zabrać, musiałem działać po cichu. Póki co porozmawiałem z Ginesem, najpierw oglądając go:

 

 

Porozmawiałem z nim. Już nie zwracał się do mnie imieniem Yago, ale nadał mi, jak i każdemu innemu sekretne imię brat Vulcan. Mieliśmy już ostatni składnik eliksiru, czyli monety, więc mogliśmy stać się nieśmiertelni.  Był nieugięty, nie godząc się, bym zastąpił chłopca kimś innym. Po rozmowie spojrzałem ponownie na wiadro wiszące na łańcuchu i wrzuciłem do niego kulkę, co wywołało hałas. Gines odwrócił się i odszedł na chwilę od stołu. Do ekwipunku trafiło zaś spostrzeżenie: "odwrócenie uwagi". Spojrzałem jeszcze na monety znajdujące się s słoiku na stoliku, przy którym pracował Gines. 

 

 

 

Wyciągnąłem strzały pobłogosławione przez świętego Edana i połączyłem jedną z nich ze szpulą nici i wróciłem do sali, gdzie znajdował się chłopiec. Podszedłem do niego i po raz kolejny mu się przyjrzałem, po czym użyłem na nim sproszkowanego chrzanu z Nipponu. 

 

 

 

 

W ten sposób udało mi się go obudzić. Uspakajałem go kilkukrotnie (opcja dialogowa do wyboru), po czym mogłem z nim porozmawiać. Nazywał się Fegus Quinlan i był synem kucharki. Nie podsłuchiwał, a jedynie się schował, bo nie chciał czyścić wielkiego kotła. Opowiedziałem mu kim jestem tak naprawdę, co robi zakon i co chce z nim zrobić, niczego nie ukrywałem, po czym jeszcze raz się mu przyjrzałem:

 

 

Wróciłem do warsztatu i ponownie przyjrzałem się regałowi na ścianie z lewej. Na kałamarzu z piórem użyłem kartki papieru, a potem spostrzeżenia: "oczy". Zamierzałem napisać liścik do Caytir, zrobiłem to zatem, pisząc: " Spotkaj się ze mną w kościele! Teraz!" Wyciągnąłem skórzaną tubkę, która ptaki przenoszą listy i włożyłem do niej mój liścik do ukochanej. 

 

 

 

Z wiadra z lewej wydostałem kolejną kulkę, po czym spojrzałem na rękawicę sokolniczą Ginesa. Użyłem na niej strzały z nicią i spostrzeżenia: "odwrócenia uwagi" oraz kuszy i po chwili rękawica  była już w mojej kieszeni. 

 

 

 

Wróciłem do kościoła, po czym opuściłem go. Przed drzwiami prowadzącymi na zewnątrz stał Ursus. Przyjrzałem się mu:

 

 

Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "krew". Wyszedłem na zewnątrz, gdzie przyjrzałem się Hermodrowi, czyli sokołowi, będącemu łącznikiem między mną a moją ukochaną. Użyłem na nim najpierw rękawicy sokolniczej, a potem wiadomości w skórzanej tubie. 

 

 

 

 

Caytir wkrótce dostała moją wiadomość, założyła swoja ulubioną czerwoną pelerynę i udała się do kościoła. Słysząc otwierające się wrota, ruszyłem jej na spotkanie. Porozmawiałem z nią, powiedziałem jej o Fergusie, mówiąc, że ma jej oczy. Dałem jej także pierścień, który dla niej zrobiłem. Byłem szczęśliwy, jutro mieliśmy zacząć nowe życie. Poprosiłem ją by schowała się w konfesjonale. Zostawiła mi swoją pelerynę i zeszła na dół. Ja zaś ponownie wyszedłem z kościoła. Tym razem na podwórzu, podszedłem do stojącego przy swoim wozie kupca. Przyjrzałem się mu:

 

Porozmawiałem z nim. Dowiedziałem się, że jego beczki są puste, a on ma kaca i chętnie by się przespał. Po rozmowie spojrzałem na wóz, przyglądając się szmatce, która wisiała na wozie, a którą wycierał sobie spoconą twarz i brudny nos. Wylałam na nią nieco eliksiru usypiającego z fioletowej buteleczki. Mężczyzna wytarł po raz kolejny raz twarz i natychmiast usnął. 

 

 

Przyjrzałem się zatem ponownie wozowi, gdzie spojrzałem na beczkę, w której mogłem umieścić dzieciaka. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "ucieczka". Zabrałem także leżący na wozie skórzany pas.

 

 

 

Wróciłem do kościoła, ale zanim wszedłem do głównej nawy kościoła po raz kolejny przyjrzałem się Ursusowi, na którym użyłem spostrzeżenia "krew", mówiąc mu, że widziałem krew i wspominając o tym, że Gines już dawno zabronił samo okaleczania się. Ursus oddał mi narzędzie tortur, zwane "Hiszpańskie buty". Wróciłem zatem do kościoła, a potem na dół, do sali z chłopcem. Wydostałem dwa narzędzia tortur - hiszpańskie buty i użyłem na nich piły, by nieco je skrócić. Spojrzałem jeszcze raz na chłopca, po czym użyłem na nim skórzanego pasa i zmodyfikowanych hiszpańskich butów oraz peleryny i spostrzeżenia: " ucieczka".

 

 

 

W ten sposób miałem już wszystko co potrzebne mi było w zrealizowaniu mojego planu ucieczki dzieciaka. Wyjaśniłem mu zatem co ma teraz zrobić, dałem mu medalion, przebrałem, ukryłem w beczce, obudziłem śpiącego kupca i chłopak odjechał. Niestety Gines odkrył moją zdradę i teraz to ja miałem być poddany torturom.

 

 

Postanowiłem przyznać się do winy (opcja dowolna). Gines, z premedytacją postanowił podać mi do wypicie eliksir bez jednego składnika, jakim była rtęć. Wracając do życia, będę tracić pamięć. W ten sposób Gines zamierzał się na mnie zemścić, robiąc mnie swoim wiernym sługą.

 

 

Gra na chwilę przeniesie się do lasu, do którego trafia Fergus. Chłopak patrzy na medalion....... i wspomnienie się kończy. 

 

Moje wspomnienie, jak nagle się rozpoczęło, tak nagle się skończyło. Znów byłem w parku, tuż przy rzeźbie Andersena. 

 

 

 

Ponownie  odezwał się do mnie ten sam ogrodnik ale tym razem przedstawił się jako Gabriel Scarpetta, ostatni strażnik Zakonu Yago, założonego przez papieża, którego pierwszym strażnikiem był Fergus. Dowiedziałem się od niego bardzo dużo na temat wspomnianego zakonu. Do mojej kieszeni trafił ponownie mój telefon, którego kartę SIM ktoś sklonował. Dowiedziałem się także, że do tej pory i gdzie aktualnie znajduje się księga, którą poszukiwałem. Okazało się, że została ukryta w katakumbach, tunelach pod Paryżem, a dostępu do niej chroni specjalny mechanizm, stworzony z myślą o mnie. 

 

Gra przenosi się tymczasem do  Paryża, do Pauline, którą odwiedza Victoria Baxter.

 

 

 

 

Miałam gościa w osobie Victorii Baxter. Nie wyglądała na zadowoloną. Powiedziałam jej, że rzeźba jest wyjątkowa (opcja dowolna). Nie wyprowadziłam jej też z błędu, że nie nazywam się Yesterday (opcja dialogowa dowolna) i choć zachowywała się bardzo dziwnie, to rzeźba się jej jednak podobała. Targowałam się z nią o cenę Nio, aż w końcu udało mi się jej sprzedać. Dała mi czek i odeszła.

 

 

Postanowiłam przyjrzeć się jej bliżej, więc weszłam na zaplecze i zasiadłam do komputera. Miałam zamiar dowiedzieć się co ukrywa Victoria Baxter.

 

Tymczasem gra przenosi się do Johna i Borisa, którzy przy wejściu do kanału czekają na znajomą Borisa i Pauline, która ma poprowadzić ich po tunelach pod Paryżem.

 

 

Przenosimy się nieco w czasie.

 

W końcu dostałem się tam gdzie chciałam, czyli na podwórze paryskiej posiadłości Baxter. Zauważyłam dwóch spacerujących mężczyzn, starca na wózku i chyba jego ochroniarza, osiłka. Musiałam zachowywać się ostrożnie. Zabrałam leżący przy drzwiach drewniany klin. Przyjrzałam się kartonom i zabrałam trzy z nich, każdy w innym rozmiarze. W ekwipunku złożyłam największe, sześcienne, 90- centymetrowe pudełko, do którego mogłam się zmieścić. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "kryjówka". Zajrzałam przez okno do środka. Obok windy widać było schody. Przyjrzałam się także drzwiom. Byłam pewna, że zamknął je ten wielki gość. Mówił chyba, że John jest w środku. Spojrzałam na chodnik, w miejscu, w którym wózek starca podskakiwał. Włożyłam między odstającą płytkę drewniany klin, doprowadzając do tego, że mężczyźni zamienili sie miejscami. 

 

 

 

Przyjrzałam się pudełku stojącemu pod ścianą. Otwór był na tyle duży, że mogłam przecisnąć przez niego rękę. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "otwór". Użyłam na pudełku jednego z pudełek, które miałam w ekwipunku, tego największego, spojrzałam ja niego górę i już wiedziałam, że jest na tyle duże, że mogłam się w nim zmieścić. 

 

 

 

Odczekałam aż pojawi się osiłek nazywany przez starca Ursusem i przyjrzałam się mu, zwracając uwagę na linę przywiązaną do klucza, który schował do kieszeni po zamknięciu drzwi. Do ekwipunku trafiło spostrzeżenie: "klucz". Podeszłam zatem do pudełka pod ścianą i użyłam na nim spostrzeżenia "kryjówka", "otwór" i "klucz" . 

 

 

 

Wlazłam do pudła i w odpowiednim  momencie zabrałam klucz i weszłam do domu Baxter.

 

 

Szukałam w piwnicy, mając nadzieję, że znajdę Johna ale nic z tego, aż trafiłam na drzwi na tylnej ścianie. Przyjrzałam się walizce leżącej na stoliku z prawej, otwierając ją i spoglądając na znajdujące się tam przybory do wina. Spojrzałam na dźwignię przy drzwiach, opuszczając ją. Pojawił się John, z którym porozmawiałam. 

 

 

 

Powiedziałam mu o kamerach i tablecie oraz o monecie. Chciałam, by ze mną poszedł, ale nie chciał tego zrobić. Twierdził, że nie zasługuje na nieśmiertelność. Prosił jednak, bym zabrała Borisa, bym go ratowała. Spojrzałam na zamek na dole, do którego potrzebny mi był kod. Zawołałam więc ponownie Johna (kliknij na drzwi) i zapytałam go o kod. Pytałam go o wszystkie ważne daty. Najważniejszą wydała się data transmutacji, czyli rok 1501. Porozmawiałam z Johnem jeszcze na temat ucieczki, próbując go jakoś przekonać, by ze mną poszedł, ale nic nie działało. Powiedziałam także, że wszystko gotowe. Do ekwipunku Johna trafiło spostrzeżenie: " kret". Gdy poszedł, przyjrzałam się ponownie zamkowi, wpisując do niego numer 1501, otwierając drzwi. 

 

 

 

Zawołałam Johna, który miał przygotować Borisa.

 

Działamy jako John.

 

 

Spojrzałem na beczki, w których sądząc po zapachu znajdowało się wino, po czym przyjrzałem się śpiącemu Borisowi:

 

 

Spróbowałem do niego zagadać, nawet krzyczałem ale był nadal nieprzytomny. Spojrzałem zatem na stolik alchemiczny, zerkając na różne menzurki, po czym zabrałem z niego sproszkowany chrzan. 500 lat temu nie miałem pojęcie, że Japończycy nazywają go "Wasabi" ale za to wiedziałem jak z niego korzystać.  

 

 

 

Spojrzałem ponownie na Borisa i użyłem na nim owego sproszkowanego chrzanu, budząc go.

 

 

Porozmawiałem z nim na każdy temat, ale za nic nie chciał mnie zostawić samego o odejść z Pauline. Przyjrzałem się mu więc ponownie i użyłem na nim spostrzeżenia: "kret". Zgodził się z nią pójść, ale najpierw musiałem go rozwiązać.

 

Przestawiamy na Pauline.

 

 

Zajrzałam ponownie do walizki, z której wydostałam korkociąg, scyzoryk, po czym zawołałam Johna i dałam mu go (porusz temat korkociągu). 

 

Przestawiamy na Johna.

 

 

Przyjrzałem się ponownie Borisowi, po czy użyłem na nim korkociągu od Pauline, najpierw jednak obejrzałem go i wydostałem ostrze. 

 

 

Znów z num porozmawiałem, po czym użyłem na nim spostrzeżenia: "kret" i wkrótce Boris odszedł z Pauline.

 

Działamy jako Pauline.

 

 

Kret zabrała Borisa z posiadłości Baxter, więc mogłam się w końcu zalogować do kamer umieszczonych w Nio. Obserwowałam co dzieje się w posiadłości i gdy była już pora zadzwoniłam domofonem.

 

 

Postanowiłam się przedstawić (opcja dowolna) i chwilę później znalazłam się już w mieszkaniu, prowadzona przez Amandę.

 

Gra ponownie przenosi się nieco w czasie, tym razem w przód. 

 

Po śmierci Baxter, udało się nam z Johnem pozbyć się Amandy, po czym John zamierzał przystąpić do czytania księgi.

 

Działamy jako John.

 

 

Zrozumiałem jak naprawdę jest z moją nieśmiertelnością. Postanowiłem spełnić życzenie Ginesa ale i samemu wypić eliksir, by przestać żyć wiecznie. 

 

 

 

Musiałem też porozmawiać z Pauline.

 

Działamy chwilę jako Pauline.

 

Mogłam zrozumieć decyzję Johna lub nie zgodzić się. Rozumiałam go, sama też postanowiłam, że przestanę być nieśmiertelną.

 

 

Wracamy do Johna.

 

 

Niestety Gines nie chciał mnie zostawić i zrobił coś, co spowodowało, że byłem....

 

Pozostało mi obejrzeć zakończenie mojej historii.