Rogue Legacy

Rogue Legacy jest old-schoolową, dwuwymiarową grą zręcznościową z elementami RPG, nawiązującą do popularnych w czasach komputerów 8-bitowych gier roguelike. U źródeł gatunku leży stworzona w 1980 r. na systemy uniksowe gra Rogue, która określiła reguły definiujące ten, bądź co bądź, niszowy dziś gatunek. Najważniejsze z nich to losowo generowane poziomy, oszczędna – często generowana za pomocą znaków ASCII grafika, oraz tylko jedno życie, po utracie którego zmuszeni byliśmy rozpoczynać zabawę od początku. Twórcy Rogue Legacy, niezależne studio Cellar Door Games, określają swą grę jako rogue-„LITE”. Od żelaznych reguł gatunku różni się ona bowiem tym, że po śmierci naszego bohatera nie kończymy gry, lecz wybieramy swojego następcę spośród trójki jego dzieci. Co ciekawe, każde z nich obciążone jest jakąś wadą genetyczną, jak krótko- czy dalekowidztwo, dysleksja, daltonizm, karłowatość itp. a każda z tych cech ma nieco inny wpływ na przebieg rozgrywki. W ten sposób, parafrazując nieco motto gier roguelike „każdy może być bohaterem”, autorzy przemycają ukryty podtekst swojej gry. Mówi on, że każde dziecko jest wyjątkowe i mimo swoich wad czy przypadłości może osiągnąć bardzo wiele. Rozgrywka w Rogue Legacy przypominająca klasyczne gry platformowe, sprowadza się do eksploracji losowo generowanych poziomów zamku oraz eliminacji czyhających tam na nas przeciwników i pułapek. Każdy pokonany przeciwnik, bądź zniszczony element otoczenia, pozwala zdobyć złoto, które następnie inwestujemy w rozwój rodowej posiadłości. Oprócz podnoszenia cech naszej postaci możemy również zakupić u kowala nową broń, a u wróżki runy odblokowujące nowe zdolności. Ciekawą opcją jest możliwość zapłacenia architektowi za zablokowanie schematu danego zamku, dzięki czemu po naszej śmierci rozkład pomieszczeń pozostanie niezmieniony. Złota nie warto oszczędzać, gdyż każdorazowa kontynuacja gry jednym z naszych sukcesorów oznacza całkowitą jego utratę. Grafika Rogue Legacy, zgodnie z założeniami autorów przywodzi na myśl legendarne tytuły z epoki 8-bitowców. Modele postaci w trakcie gry pozostają niemal niezmienne, różniąc się od siebie jedynie głową i kolorem ekwipunku. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku naszych wrogów. Mimo, iż jest ich w sumie niemal kilkudziesięciu, w większości są to te same modele, co najwyżej pomalowane na różne kolory. Ta oszczędność środków to jednak nie wada gry, a celowa próba autorów nawiązania do absolutnej klasyki i historii komputerowej rozrywki.