Serial Cleaner - recenzja

Gdy ludzie pytają mnie czym się zajmuję, nigdy nie odpowiadam wprost. Ot, praca jak każda inna, stałe godziny zatrudnienia, czasem nocne zmiany… no generalnie cud, miód i maliny. Najważniejsze jednak, że zlecenia spływają cały czas i nie muszę się o nic martwić. W końcu inni mają gorzej, raz coś pójdzie nie po ich myśli, wszystko wymyka się spod kontroli, pojawia się bałagan oraz niepotrzebne nikomu zwłoki. Na szczęście w takich chwilach wkraczam ja! Jeden szybki telefon, trochę pieniędzy i po sprawie. Żadne miejsce zbrodni nie jest mi straszne, w końcu jestem Serial Cleaner!

Czy to niebezpieczna praca? Ależ oczywiście, że tak,  choć ucieczka przed policją nie jest tak ciężka jak może się Wam wydawać. Zacznijmy jednak od samego początku, czyli zebrania zlecenia. Najchętniej rzuciłbym tę robotę w cholerę, ale tak zadłużyłem się u Joego, że  mam właściwie żadnego wyboru. Dobrze, że mamusia o niczym nie wie, bo z pewnością biedulka strasznie by się przeraziła… już teraz niepotrzebnie  się zamartwia o mój nastrój. Natrafiłem ostatnio na takiego jednego tajemniczego typa, który z przerażającą częstotliwością dokonuje mordów. Gdybym nie musiał się tym zajmować to pewnie zacząłbym  się tym przejmować, ale już niedługo z pewnością się odegram i wszystko będzie dobrze. Wracając jednak do sprzątania, biorę swój ulubiony wóz i udaje się w wyznaczone miejsce. Wpadam na miejsce, rozglądam się  i widzę te charakterystyczne, śliczne domy i  po prostu nie jestem wstanie oderwać wzroku od tych znakomicie wręcz wykonanych budynków, bloków oraz naturalnego piękna flory. Nie uwierzylibyście jak wiele ślicznych i różnorodnych lokacji przyjdzie mi zwiedzić, a przecież pracuję tylko jako profesjonalna pomoc porządkowa…

Nie zawsze jednak wszystko wygląda idealnie, z bardzo rzadka krew gdzieś się rozmaże i zrobi się taka niewyraźna i później nie można jej do końca doczyścić. Gdzieniegdzie nie wszystko jest tak czytelne i klarowne jakby mi się wydawało. Ot czasem  całkiem przypadkiem wlezę  w ścianę, bo myślę,  że stoi odrobinę dalej. To jednak jedynie detale pojawiające się rzadko i nie robią one na mnie takiego wrażenia jak te urocze podpisy na ścianach oraz swego rodzaju napisy, które gdzieś już chyba widziałem. Za każdym razem uśmiecham się gdy mam okazję “poznać” każdego z ich twórców, co innego gdy widzę  jakiś dziwny napis “Wisła Pany”, no kto to widział takie głupoty pisać… przecież wszyscy wiedzą, że to Warta jest najszybszą rzeką w Polsce.

Niestety moja praca nie polega jedynie na przyglądaniu się, a na sprzątnięciu wszystkich dowodów, w związku z czym zawsze noszę ze sobą czarne worki do zwłok oraz wszelkiej maści przedmioty. Większość wyrzucam od razu lub zabieram w odpowiednie miejsce, jednakże kilka rzeczy mogę sobie zostawić jako pamiątki, które świetnie eksponują się na mojej półeczce. Nawet nie wyobrażacie sobie jak istotne są dla mnie te drobiazgi, w końcu gdy zaczynam pracę cały czas muszę wypatrywać czy jakiś funkcjonariusz nie kręci się gdzieś wokół, wystarczy, że mnie ujrzy ukradkiem oka i nagle muszę brać nogi za pas. Kiedyś myślałem, że ucieczka przed policjantem to nic takiego, ot jakiś gość z pączkiem w ręce, co on niby może mi zrobić? Niestety to już nie te czasy i niektórzy z nich potrafią narzucić sobie niezłe tempo, przez co muszą szybko znaleźć jakąś kryjówkę. Rozglądam się raz w prawo, raz w lewo i w końcu udaje mi się zauważyć mój ratunek. W niepewności czekam chwilę, aż stróż prawa się oddali i znów chwytam kolejne zwłoki, do wora, by na koniec poleciały do bagażnika, bądź jakiegoś pojemnika z kwasem. Taka zabawa z nimi w kotka i myszkę jest naprawdę emocjonująca i ciężko mi jest nie poczuć satysfakcji, gdy udaje mi się wszystkich oszukać. Z każdym kolejnym trupem, z każdym następnym  zabranym dowodem czuję coraz wyższy poziom adrenaliny i podejmuje coraz więcej ryzyka, które nakręca mnie do kolejnych  efektownych akcji. Niby całość  jest banalnie prosta, niby wszystko mam w swoich rękach, ale ten ogrom  emocji,  to coś wspaniałego! Jak ja kocham swoją robotę!

Czasem miewam takie dni, że zamiast wziąć się do roboty zdarza mi się przystawać i wyobrażam sobie co by było gdyby. Widzę jak ciała oraz dowody zmieniają swoje miejsce za każdym razem gdy zostaję złapany… mamusia byłaby przerażona gdyby musiała mnie odwiedzić w areszcie. Całe szczęście to tylko takie wizualizacje, w których od czasu do czasu staje się swego rodzaju gwiazdą serialu. Wiecie jak to jest, chwytliwa filmowa czołówka, świetna i wpadająca w ucho muzyka, której chce się słuchać także i po seansie… nic tylko cud, miód i maliny. To by było dopiero klawe życie, każdy błąd mógłby być wybaczony i za każdym razem mógłbym błyskawicznie powrócić do pracy, by ponownie zebrać wszystko to na co umówiłem się ze zleceniodawcą. Serial Cleaner, tu jakaś muzyczna i kilka przebitek, latające przedmioty i jakiś worek ze zwłokami. W roli głównej Bob Leaner… a gdybym tak mógł się znaleźć w jakimś kinowym uniwersum… Pulp Cleaner, brzmi super!

Niestety to tylko marzenia, pewnie przyszło mi to do głowy po dzisiejszym zleceniu. Masa policjantów, mafijna knajpa oraz mnóstwo, naprawdę mnóstwo czasu spędzonego na obmyślaniu strategii i taktyki na poszczególny cel. Zgroza, no ale cóż przynajmniej wieczorek z boksem poprawi mu humor, no chyba, że znów źle postawiłem. Nie, tym razem na pewno się uda, wierzę w niego. 

Jasny gwint jak to w ogóle możliwe! Przecież on musiał to wygrać… teraz będę musiał znów spoufalać się z tym tajemniczym gościem. Mam nadzieję, że to ostatni raz, gdyż mam już dosyć tych wszystkich seryjnych zabójców, więcej z nimi roboty niż to warte. Kupiłem sobie słuchaweczki, dzięki czemu nawet gdy odkurzam,  mogę robić to ze lekką muzyką w tle. Z resztą noszę je prawie przez cały dzień, gdyż tak pozytywne wrażenie zrobiły na mnie wszystkie kawałki. 

Ot, kolejny dzień w pracy niby nic wielkiego się nie działo, jednakże pewien przedmiot przykuł dziś moją uwagę. Niby zwykła kartka z notatnika, jednakże jej treść była bardzo dziwna:

Sprzątanie robi się coraz cięższe, policjanci stają się coraz sprytniejsi i mniej przewidywalni, a ja wciąż muszę spłacić ten cholerny dług. Na szczęście praca wciąż sprawia mi całe mnóstwo satysfakcji i zwykłej radości, niestety zagrożenie dla mnie i mojej mamusi staje się coraz większe. Od teraz muszę coraz uważniej stawiać kolejne kroki, gdyż stawka robi się poważniejsza. To póki co ostatni mój wpis, mam nadzieję, że wszystko dobrze się ułoży i w końcu raz na zawsze spłacę cały dług...