Dicker Max - World of Tanks

autor:Anox

Dicker Max - opis, uzbrojenie, dane techniczne

Sekcja: niemcy_premium

Poziom: 6

Wytrzymałość: 550

Waga: 25.04 / 26.7 t

Cena: 3 200

Załoga: Commander
Gunner
Driver
Radio Operator
Loader

Moc silnika Dicker Max: 272

Max. prędkość Dicker Max: 40

Szybkość obrotu Dicker Max: 35

Szybkość obrotu wieży Dicker Max:

Pancerz Dicker Max: front 50
sides 20
rear 20

Pancerz wieży Dicker Max: ---

Działo Dicker Max: 10,5 cm K 18 L/52

Ilość pocisków w Dicker Max: 26

Obrażenia:

Penetracja: 127-211 mm

Szybkostrzelność:

Zasięg widoku: 400 m

Zasieg radia: 620 m

Opis Dicker Max

We wrześniu 1939 roku Naczelne Dowództwo Wojsk Ladowych III Rzeszy nakazało firmie Krupp'a zaprojektowanie nowego niszczyciela czołgów uzbrojonego w działo 105 lub 128mm. Nowy pojazd byłby w stanie niszczyć czołgi wroga i silnie ufortyfikowane pozycje. Na początku / w połowie 1941,zakłady Krupp-Gruson wyprodukowały dwa prototypy takich pojazdów i 31 marca 1941 roku pierwszy z nich został zaprezentowany Adolfowi Hitlerowi. Fuhrer nakazał dalszy rozwój ciężkich niszczycieli czołgów uzbrojonych w działa 105mm lub 128mm. Rozkazał również że masowa produkcja Selbstfahrlafette 10.5cm musi rozpocząć się na wiosnę 1942 roku, jednak zarzucono te plany z powodu produkcji innych pojazdów.

Selbstfahrlafette 10.5cm był uzbrojony w potężne działo 105mm Krupp K18 L/52 z ograniczonym przesuwaniem 8 stopni (w lewo i prawo). Jako bazę pojazdu stanowiło zmodyfikowane podwozie czołgu Panzer IV Ausf. A. Samo działo zostało opracowane przez firmy Krupp i Rheinmetall na podstawie ciężkiego działa polowego 105mm SK 18 L/52. Działo to potrafiło przebić pancerz o grubości 111mm pod kątem nachylenia 30 stopni z odległości 2000 metrów. Największym minusem tego pojazdu było słabe opancerzenie (grubość pancerza wahała się od 10mm do 50mm), otwarty przedział bojowy czynił go jeszcze bardziej wrażliwym na ostrzał. Pojazd napędzany był silnikiem Maybach HL 120 TRM o łącznej mocy 300 koni mechanicznych, umożliwiający mu poruszanie się z prędkością 40 kilometrów na godzinę (Po szosie).

Oba prototypy wcielono do Panzerjäger Abteilung 521, stworzonego specjalnie do inwazji na Gibraltar, który jednak potem został rozwiązany. Przed rozpoczęciem Operacji "Barbarossa" pojazdy te znajdowały się w 3. Dywizji Pancernej. Po niespełna tygodniu walk stracono pierwszy pojazd (W wyniku wybuchu amunicji), drugi odesłano do fabryki z powodu licznych usterek technicznych. Dalsze losy są nieznane. Pojazd ten okazał się bardzo skuteczną bronią w walce z T-34 oraz KW-1, jednak systematyczne ograniczanie produkcji uzbrojeniach w następnych latach wojny nie pozwoliły na jego dalszą produkcję.

Źródła
1. http://www.achtungpanzer.com/sel105.htm#pzjag