M4 Sherman - World of Tanks

autor:Anox

M4 Sherman - opis, uzbrojenie, dane techniczne

Sekcja: usa_srednie

Poziom: 5

Wytrzymałość: 400

Waga: 29.7 / 30.0 t

Cena: 350 500

Załoga: Commander
Gunner
Driver
Radio Operator
Loader

Moc silnika M4 Sherman: 350

Max. prędkość M4 Sherman: 48

Szybkość obrotu M4 Sherman: 35

Szybkość obrotu wieży M4 Sherman:

Pancerz M4 Sherman: front 51
sides 38
rear 38

Pancerz wieży M4 Sherman: front 76
sides 51
rear 51

Działo M4 Sherman: 75 mm Gun M3 L/37

Ilość pocisków w M4 Sherman: 90

Obrażenia:

Penetracja: 69-115 mm

Szybkostrzelność:

Zasięg widoku: 330 m

Zasieg radia: 395 m

Opis M4 Sherman

Czołg ten wywodzi się w prostej linii od swojego poprzednika, czyli czołgu średniego M3 Lee. Armia amerykańska szybko potrzebowała nowego czołgu średniego, w ten sposób powstał właśnie M3. Był on konstrukcjom tymczasową. Uzbrojenie stanowiła tu armata M2 kal. 75mm, zamontowana w bocznym sponsonie, oraz 37mm armata ppanc. w obrotowej wieży. Było to dość kłopotliwe i nieefektowne rozwiązanie.
Potrzeba jak najszybszego wprowadzenia do produkcji nowego wozu miała spowodować jak najmniejsze komplikacje na taśmach produkcyjnych. Pojazd więc musiał posiadać jak najwięcej podzespołów wspólnych z czołgiem M3.
Prototypowy wóz T6 został poddany próbom przez komisję wojskową w Aberdeen na początku września 1941r. W kilka dni później został on rekomendowany do produkcji, a 11 grudnia, po zleceniu kilku zmian w stosunku do prototypu (usunięcie włazów w burtach pojazdu oraz rezygnacja z dwóch stałych km-ów obsługiwanych przez kierowcę) został przyjęty do produkcji seryjnej. Co ciekawe, już od razu postanowiono produkować dwie odmiany - M4 z pancerzem spawanym oraz M4A1 z pancerzem odlewanym. To właśnie ta druga wersja miała być podstawowym wozem U.S.Army, lecz przemysł nie był przestawiony jeszcze na produkcję wojenną. Postanowiono więc budować też czołgi z prostszym pancerzem ze spawanych, płaskich płyt pancerza, oraz przeprowadzono testy z różnymi silnikami.
Czołgi serii M4 oraz M4A1 różniły się jedynie typem pancerza oraz szczegółami rozmieszczenia wyposażenia na zewnątrz pojazdu. Wozy M4, z racji posiadania pancerza z płyt walcowanych, posiadały większy przedział bojowy, a co za tym idzie więcej miejsca na amunicję (M4 97szt. M4A1 90szt.). Oba pojazdy posiadały ten sam typ silnika, napędzany benzyną Continental R974. Była to odmiana gwiazdowego silnika lotniczego. Czołgi odmiany M4 były przeznaczone do produkcji dla zakładów, które nie miały doświadczenia w obróbce dużych elementów odlewanych. Odmiana ta weszła do produkcji 6 miesięcy po M4A1.

Produkowano sześć głównych typów pojazdu:

• M4: silnik dziewięciocylindrowy, gwiazdowy, Continental 975-C2 Wirwind 420KM/2400 obr/min
• M4A1: silnik jak M4, wyróżniał się pancerzem odlewanym
• M4A2: posiadał wysokoprężny silnik General-Motors 6046 (były to właściwie dwa silniki GM 6-71, połączone przekładnią 192 KM/1900 obr/min). Pojazdy były przeznaczone wyłącznie na eksport oraz dla USMC.
• M4A3: wyposażono go w silnik Ford GAA - była to odmiana lotniczego, ośmiocylindrowego silnika w układzie V, o mocy 450KM/2600 obr/min.
• M4A4: pojazd wyposażony był w silnik Chrysler A57 Multibank. Było to połączenie pięciu silników samochodowych. Silnik posiadał łącznie 30 cylindrów o mocy 425KM/2850 obr/min.
• M4A5: kanadyjska odmiana Shermana, która nosiła nazwę Grizzly. Dane jak M4A1
• M4A6: z wysokoprężnym silnikiem Catepilar RD-1820 450km/2000obr/min

Uzbrojenie pojazdu:

Pierwotnie jarzmo wieży miało posiadać możliwość uzbrojenia wozu w kilka wzorów uzbrojenia:

• 1x armata M2 75mm;1 km 7,62
• 1x haubica 105mm; 1km 7,62
• 2x armata M6 37mm;1km7,62
• 3x km 12,7 (przeciwlotniczy)
• 1x armata 57mm; 1km7,62

Już na etapie wprowadzania czołgu do produkcji zrezygnowaniu z trzech ostatnich wariantów, a armatę M2 zamieniono na nowszy model M3. W roku 1942 testowano użycie w Shermanach nowej armaty M1 oraz M1A1 76mm (faktyczny kaliber tej armaty to 3 cale, czyli około 76,2mm). Aż do 1944 roku rozwiązanie to było nie do końca doceniane, ponieważ wcześniejsze modele armat strzelały pociskami burzącymi o nieco większej masie materiału wybuchowego, co miało wpływ na efekt eksplozji takiego pocisku. Czołgi wyposażone w te działa posiadały żyroskopowy stabilizator armaty w pionie, przez co mogły one prowadzić celny ogień w ruchu. Innym wariantem uzbrojenia Shermanów była haubica 105mm używana głównie do wsparcia piechoty. Początkowo pojazdy wyposażone w haubice nie różniły się zbytnio od innych czołgów (prócz braku elektrycznego obrotu wieży oraz stabilizatora). Kiedy Shermany trafiły do Wielkiej Brytanii, siła ognia nowych czołgów nie do końca zadowalała dowództwo. Po pewnym czasie dostosowano czołg do przenoszenia doskonałej, brytyjskiej armaty 17pdr (Brytyjczycy oznaczali swoje działa nie ze względu na kaliber lecz wagę pocisku). Czołgi uzbrojone w tą armatę nosiły nazwę „Firefly”

Shermany uzbrajane były także w różne, nietypowe systemy. Na przykład Kanadyjczycy testowali uzbrojenie czołgu w dodatkowy moździerz umieszczony na zewnątrz pojazdu. Nieco bardziej udany był tzw. „Calliope”, czyli samobieżna wyrzutnia rakiet. Wyglądało to tak, że na wieży Shermana mocowano stelaż, na którym mocowano 30 prowadnic na rakiety 4.5 cala. Prowadnice były jednorazowego użytku, ponieważ zbudowano je ze sklejki. Ostatnią ciekawostką może tu być Sherman „Tulip”. Była to dość prosta modyfikacja polegająca na dospawaniu do boków wieży prowadnic na lotnicze rakiety, używane na przykład w samolotach Hawreker Tempest. Broni tej używano do niszczenia umocnionych punktów wroga z niewielkiej odległości (o ile czołg dojechał na odległość strzału).

Czołg posiadał też specjalne, tzw. mokre magazyny amunicyjne. W razie trafienia pojazdu wstrząs powodował stłuczenie pojemników z cieczą, które powodowały albo brak eksplozji albo przynajmniej, w razie pożaru, dawało więcej czasu załodze na opuszczenie pojazdu. Czołgi wyposażone w takie komory amunicyjne posiadały w nazwie „W”. Pojazdy, które nie posiadały mokrych magazynów amunicyjnych, były wyposażone w dodatkowe płyty pancerne dospawane na burtach.

Konstruktorzy starali się też zwiększyć mobilność czołgu poprzez zastosowanie nowego układu zawieszenia i dostosowanie go do szerszych gąsienic, co powodowało mniejszy nacisk jednostkowy. W 1943 roku zastosowano nowe zawieszenie typu HVSS, to znaczy z poziomym systemem hydraulicznym do tłumienia drgań oraz równomiernego napięcia gąsienic. Pojazdy z nowym typem zawieszenia i szerszą gąsienicą nosiły oznaczenie „E8”

Shermanów wyprodukowano 49 234 sztuk, z czego 21 959 przeznaczono na eksport dla sojuszników. Bardzo wysoko czołg ten był oceniany w ZSRR, gdzie w pierwszej kolejności uzbrajano w nie pułki gwardyjskie (elitarne). Pomimo krótkiego czasu między projektowaniem a wprowadzeniem do produkcji, czołg był udaną konstrukcją, a jego wartość bojowa po powojennych modernizacjach sprawiła, iż można go było spotkać na polach bitew długo po II Wojnie Światowej. Dodatkowo chyba jedynym ograniczeniem na modernizację Shermanów była wyobraźnia konstruktorów, patrząc choćby na egipskiego Shermana z wieżą francuskiego czołgu AMX13, czy Izraelskie warianty uzbrojone w 105mm działa.

Bibliografia:

• Wojciech J. Gawrych; M4 Sherman; Wydawnictwo Militaria; Warszawa 1994
• Wojciech J. Gawrych; M4 Sherman vol:II; Wydawnictwo Militaria; Warszawa1999